او بال و پری از جنس عشق و ایثار گشوده بود و جوانمردانه به سمت سرزمین عشق می‌رفت. سینه‌اش را سپر کرده بود تا در مقابل دشمن ناجوانمرد بعثی از مردم بی‌دفاع سرزمینش دفاع کند و اجازه ندهد دست او به جان و مال و ناموس مردم سرزمینش برسد. او می‌رفت تا از امام(قدس سره شریف)، انقلاب اسلامی ‌و ارزش‌های مقدس این انقلاب پاسداری و حفاظت کند. او می‌رفت تا نام ایران و ایرانی تا ابد بر قله‌های افتخار جهان باقی بماند و دیگر هیچ قدرتی در جهان به خود اجازه تعرض به سرزمینش را ندهد.

شهید ابوالفضل حامدی، در دوم شهریور ماه سال 1347 در شهرستان خمین در استان شهیدپرور مرکزی دیده به جهان گشود . او فرزند خانواده‌ای مومن و انقلابی بود که فرزندان خود را با نان حلال پرورش می‌دادند و از همان کودکی احکام و فرایض دینی را در گوششان زمزمه می‌کردند. در خانواده‌ای با صفا و صمیمی‌ رشد کرد. از کودکی بسیار مهربان و مسئولیت‌پذیر بود و هموراه در امور زندگی یاری‌رسان پدر و مادر محسوب می‌شد. هر کاری از دستش ساخته بود انجام می‌داد تا گوشه‌ای از زحمات پدر و مادر را جبران کند. همواره با پدر و مادر با احترام و مهربانی برخورد می‌کرد و اخلاق و رفتار مناسبش زبانزد همه خانواده و دوستان و آشنایان بود. نوجوانی که مرید فرامین حضرت امام(قدس سره شریف) بود و خود را سرباز گوش به فرمان ایشان می‌دانست.

کم کم موعد سربازی فرا رسید و در زمان جنگ تحمیلی برای دفاع از میهن اسلامی ‌به سمت جبهه‌های نبرد راهی شد. در لشکر 77 خراسان مشغول به خدمت شد و پس از مدتی در بیست و دوم تیر ماه 1367 در منطقه فکه با گلوله دشمن بعثی که پهلویش را از هم درید، به درجه رفیع شهادت نائل آمد. پیکر مطهرش در گلزار شهدای شهر خمین آرام گرفت.