علیرضا در چهارم شهریورماه سال 1342 در خانواده‌ای مذهبی به دنیا آمد. از کودکی با راهنمایی‌های پدر و همراه او با شرکت در مجالس و هیئت‌های عزاداری علاقه به اهل بیت(علیهم السلام) و مکتب را در خود تقویت می‌نمود، تا آن که دوران دبستان و راهنمایی را گذراند و هم‌زمان با اوج‌گیری نهضت اسلامی‌ در سر تا سر کشور و همگام با امت در پیمودن طریق هدایت و مبارزه با مظاهر طاغوت به دبیرستان قدم نهاد و بعد از مدتی همراه دیگر هم‌رزمانش از جمله شهید محمد صدر نور و شهید وحید بخشی فعالیت خود را در انجمن اسلامی‌ دبیرستان آغاز نمود.

همزمان فعالیت تبلیغی خود را در جهت سازندگی فرهنگ اجتماع آغاز نمود. او خوب می‌دانست که سر منشأ شکست یک قوم، ویرانی فرهنگ آن قوم است. مدتی را بدین صورت در انجمن فعالیت داشت که در این مدت همراهان او در انجمن، خاطرات شیرینی از او به یاد دارند اکثراً شب‌ها نیز همراه دیگر برادران، در انجمن و کانون می‌ماند و فعالیت می‌کرد تا آن که شیطان بزرگ و ابرقدرت‌های شرقی و غربی برای مقابله با موج عظیم انقلاب اسلامی‌ که می‌رود تا دنیا را در حیطه شعاع نورانی خود قرار دهد و مستضعفان جهان را به جشن فتح دعوت کند، جنگ ناخواسته و نا برابر خود را علیه امت اسلامی‌ ایران تحمیل نمود. او که خود را موجی از دریای مواج انقلاب می‌دانست، نتوانست در مقابل این تجاوز سکوت کند. برای اولین بار به صف مرصوص کاروانیان عشق که (به جهاد می‌شتافتند) پیوست و در عملیات فتح شیاکوه نام او درفهرست فاتحان این فتح بزرگ ثبت شد. مدتی را به فعالیت خود در انجمن ادامه داد تا آن که بار دیگر منادیان توحید، سبک‌بالان عرصه پرواز را به میدان فرا ‌خواندند، او نیز برای دومین بار به قافله عاشقان، پیوست و با کاروان حسینیان(علیه السلام) روانه میعادگاه عشق و ایثار شد. در عملیات فتح المبین شرکت نموده و از فیض عظیم جهاد فی سبیل‌الله بهره‌مند شد. در این عملیات از ناحیه گردن مجروح شد و مدتی نیز از این بابت رنج می‌برد. ولی صبورانه تحمل می‌کرد به طوری که صمیمی‌ترین دوستانش از عمق درد وی مطلع نبودند. از زمانی که به جمع رهروان حسینی(علیه السلام) و عاشقان خمینی(قدس سره) پیوست و به مقام مقدس پاسداری نائل شد. فعالیت و نقش او در حراست و امانتداری از ثمرات خون‌های مقدس شهدای اسلام حساس‌تر شد این عارف عاشق وقتی در میان یاوران سپاهی قرار گرفت، جلوه‌ای خاص یافت و سخت بی‌تاب و مصر بود بر این که هر چه زودتر به میعادگاه عاشقان خداجو و سالکان طریق سعادت و شهادت و دانشگاه جبهه برود، اما بنا بر تشخیص مسئولین و لیاقت و شایستگی این شاگرد مکتب حسینی(علیه السلام) لازم بود که برای خدمت در حساس‌ترین مسئولیت اداره آموزش و پرورش که گزینش بود، از طرف سپاه شود و در آنجا که گذرگاهی پر اهمیت برای ورود معلمان و شکل‌دهندگان نونهالان انقلاب و تربیت کنندگان و گردانندگان فردای این لاله‌زار خونین وطن بود، به خدمت مشغول شد.

علیرضا به آرزوی اولش که حضور یافتن در سنگر نبرد بود، رسید و در اطلاعات و عملیات لشکر علی بن ابی طالب(علیهماالسلام) عاشقانه و با اخلاص فعالیت می‌کرد. مدت 2 ماه از مأموریت او می‌گذشت که این خبر در گوش یاران نزدیکش پیچید که علی مجروح شده است. مدت 45 روز در یکی از بیمارستان‌های تهران بستری بود، بدون این که به خانواده‌اش اطلاع بدهد و به برادران دیگر سفارش کرده بود که کسی به خانه  ایشان اطلاع ندهد. بعد از فراغت از بیمارستان با تن مجروح خود مشغول فعالیت در روابط عمومی‌ سپاه، در کار تبلیغات و هماهنگی و برنامه‌ریزی کتابخانه‌های شهر و روستا شد. بارها دیده می‌شد که علی با این که به سختی راه می‌رفت اما پیاده از سپاه به خانه و دیگر جاها در راه است، از این مدت کوتاه برادران و یارانی که او را می‌دیدند، خاطره‌ها دارند.

برای چهارمین بار به جولانگاه عشق و ارادت و اخلاص شتافت و در منطقه مریوان به جمع یاران عاشقش در واحد اطلاعات عملیات لشکر علی بن ابی طالب(علیهماالسلام) پیوست و در مرحله سوم از عملیات والفجر 4، در هجدهم آبان ماه سال 1362در منطقه عملیاتی پنجوین عراق به فیض عظیم شهادت نائل آمد. پیکر مطهر شهید در زادگاهش به خاک سپرده شد.