روستازاده‌ای دلاور شیرمردی که نان حلال خورده بود و بر سفره‌ای ساده و صمیمی روستایی استخوان ترکانده بود، مردی از دیار دلاوران از دسته رادمردان ایران‌زمین، کسی که چون مهتاب چهاردهمین شب ماه تابید و راه تیره و سیاه زندگی را برای نسل خود و نسل‌های آینده روشن کرد. او نیز چون دیگر دلاوران ایران‌زمین راه سعادت را طی کرد و به شهادت رسید. او راه درست زندگی را به همه نشان داد و با جانش نقشی از عشق بر صفحه روزگار کشید.

شهید والامقام علی سلمانیان رادمردی که در زمان جنگ تحمیلی در راه دفاع از میهن اسلامی ایران جان شیرین خود را فدا کرد و در این راه بزرگ به شهادت رسید.

در سال 1341 در روستای زیبای شهابیه از توابع شهرستان خمین در استان مرکزی دیده به جهان گشود. او روستازاده‌ای دلیر بود که در کنار مردم ساده‌دل و مهربان روستا زندگی کرد. او در خانواده‌ای مؤمن و متدین متولد شده بود و در کانون پر مهر خانواده مهربانی و تدین را یاد گرفته بود و آن‌ها را در زندگی‌اش به کار می‌بست. نامش را «علی» گذاشتند تا رادمردی و غیرت را از امیرمؤمنان حضرت علی(علیه السلام) بیاموزد و در راه دین مرید ایشان باشد. ایمان و دین‌داری از همان کودکی در وجودش رخنه کرده بود و علی از همان زمان با عشق به دین آشنا شد.

روزهای زیبای کودکی را در کنار اعضای مهربان خانواده سپری کرد و در سن هفت سالگی وارد دبستان شد از کودکی بسیار باهوش و با ذکاوت بود و به درس خواندن علاقه زیادی داشت و هنگام رفتن به دبستان با اشتیاق زیادی وارد مدرسه شد. او دوران ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشت و موفق به اخذ مدرک دیپلم شد. علی در تمام دوران تحصیلش به شکلی رفتار می‌کرد که همه دوستان و معلمانش از او راضی و خوشنود بودند و بسیار دوستش داشتند. علی از کودکی هم مهربان و با محبت بود و رفتارش به گونه‌ای بود که هرگز کسی را از خود نمی‌رنجاند و کسی را دلخور نمی‌کرد. همین ویژگی‌های زیبایش او را لایق شهادت کرد. شهید علی سلمانیان در زمان جنگ تحمیلی به عضویت سپاه درآمد و برای حفظ و حراست میهن به سمت جبهه‌های نبرد راهی شد و پس از 5 ماه نبرد دلیرانه با دشمن هنگامی‌ که به عنوان معاون گروهان در گردان امام حسن(علیه السلام) از لشکر 17 علی بن ابی‌طالب(علیهماالسلام) خدمت می‌کرد، در بیست و چهارم تیرماه سال 1361 در پاسگاه زید عراق در حین عملیات رمضان با اصابت ترکش به شکم به درجه رفیع شهادت رسید و پیکر مطهرش سال‌ها مفقود بود و پس از تفحص در چهاردهم شهریورماه سال 1377 در گلزار شهدای شهابیه به خاک سپرده شد.