به بچه‌های دسته نگاه می‌کنم. عملیات بزرگی در پیش است. خاک شلمچه دامن‌گیرمان شده است. نمی‎دانم چه رازی در این خاک نهفته که بچه‌ها با جان و دل برایش سر می‌دهند. من همچنان نگاهشان می‎کنم. برای رزمنده‌های این آب و خاک، ترس بی‎معناست. بچه‌ها گویی قرار دیدار در بهشت گذاشته‌اند که این چنین بی‌تاب و بی‌قرار برای رفتن به عملیات سر و دست می‌شکنند. یکی سربند دیگری را می‌بندد. یکی سربند دوستش را برداشته، پشت سرم قایم می‌شود و با التماس می‌گوید: «فرمانده! شما بگو بذاره سربند «یا سید الشهدا(علیهم السلام)» را من ببندم. خدا را چه دیدی شاید کربلایی شدم!» لبخند در صورتم نقش می‎بندد و تا می‎خواهم حرفی بزنم، دیگری در جواب می‌گوید: «ای بابا ببند؛ ولی یادت بمونه کربلایی شدن به سربند نیست‌ها! به لیاقته! خدا کنه لایق باشیم».

تصویر بچه‌ها را در چشمانم قاب می‎گیرم. یکدیگر را بغل کرده‌اند و به خاطر داستان کمپوت‎ها، مواد غذایی کم و زیاد، سربند و لباس و شیطنت‌هایشان از هم حلالیت می‌طلبند. با خنده به پیشواز جنگی می‎روند که شاید هیچ برگشتی نداشته باشد. در دل‌هایشان غوغاست! این را خوب می‎دانم. این را از قرآنی که در دست گرفته‎اند، می‌فهمم. قرآن می‎خوانند و از خدا می‎خواهند کمکشان کند تا عملیات به نفع ما تمام شود. یکی را می‎بینم که نامه می‏نویسد. نمی‏دانم برای چه کسی، اما با دیدنش بغض می‏کنم. ناخودآگاه به یاد زادگاهم می‌افتم. منطقه‌ای کوچک در فراهان از توابع اراک با مردمی زحمت‎کش که اغلب کشاورز و دامدار بودند. من تا ششم دبستان در آنجا درس خواندم و پس از آن وارد سپاه شدم. یاد پدر و مادرم می‏افتم که غیرت و فداکاری را در دامان آن‎ها آموختم. به همسرم فکر می‌کنم، به کسی که در تمام روزهای زندگی یاور و پشتیبانم بود. کسی که در نبود من، وقتی که جنگ، تمام زندگی‎ام شده بود؛ از فرزندانم به خوبی مراقبت کرد. یاد این که حتی برای لحظه‎ای کوتاه هم خم به ابرو نیاورد تا نکند پای اراده‎ام سست شود. به بچه‌های دسته نگاه می‌کنم و زیر لب از خدا می‌خواهم که چه ما بمانیم چه نمانیم کربلای 5 به پیروزی برسد.

درگیری بالا گرفته و باران تیر بر سر بچه‌ها می‎بارد. نفس‏ها به شماره افتاده و شماره زخمی‎ها و شهیدان زیاد شده است. تشنگی بیداد می‎کند. بچه‌ها در تقلا هستند و ناگهان کسی فریاد می‌زند:

«فرمانده...! فرمانده...! حاجی...! بچه‌ها بیاید حاجی زخمی شده! باید کمکش کنیم! ترکش درست توی سینه‎اش نشسته...»

و این نام بر پیشانی شلمچه حک شد:

شهید قدرت الله سلیم‌آبادی، تولد یکم تیرماه 1332.

محل شهادت شلمچه، عملیات کربلای 5، تاریخ سی‌ام دی‌ماه 1365.