بسم ‌الله الرحمن الرحیم

)وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1] هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند مرده مپندار بلكه زنده‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده می‌شوند.

نوشته‌ای كه در مقابل شماست وصیت‌نامه یكی از سربازان حقیر، جیش روح‌الله(قدس سره شریف) است كه هنگام عزیمت به جبهه نور علیه ظلمت تحریر شده است.

مدت‌هاست كه ما دم از عشق حسین(علیهم السلام) و دیگر ائمه(علیهم السلام) می‌زنیم، در مجالس سوگواری آن‌ها شركت می‌كنیم و خطاب به آقا اباعبدالله الحسین(علیهم السلام) می‌گوئیم، ... ای كاش كه در كربلا با تو بودیم و به فوز عظیم شهادت می‌رسیدیم. شهادت در جهادی كه امیرالمومنین علی(علیهم السلام) درباره آن می‌فرماید فَإِنَّ الْجِهَادَ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ فَتَحَهُ اللَّهُ لِخَاصَّةِ أَوْلِيَائِهِ.[2] یعنی بي‌ترديد جهاد دري است از درهاي بهشت كه خداوند به روي ويژگان از دوستانش برگشوده است. هر چند ما از اولیاً او حساب نشویم ولی امید به رحمانیت و كرم خداوند در دل ما زنده است، همچنان که امام سجاد (علیهم السلام) می‌فرماید: گناه ما هر چند زیاد باشد ولی از رحمانیت و كرم خداوند بیشتر نیست. و خود خدا این وعده را به مؤمنین داده است كه به‌ وسیله شهادت از گناهان آنان درگذرد.

اكنون تاریخ تكرار شده است، همچنان که در آن وقت در همین ماه محرم و در همین ایام یزید شراب‌خوار، امام(قدس سره شریف) را مجبور كرد كه برای حفظ اسلام قیام كند و در مقابل تمامی كفر و ظلم و جور بایستد و همان‌ طور كه در آن‌وقت تمامی اسلام در مقابل تمامی كفر ایستاد و با شهادت افراد مؤمن و صدیق اسلام جاودانه ماند.

1. سوره آل عمران، 169.

2. نهج‌البلاغه، خطبه 27.