شهید علی حیدر نصیری فرزند محمدحسن در سال 1343 در روستای بازنه از توابع شازند در خانواده‌ای مذهبی چشم به جهان گشود. او تحت تربیت پدری مؤمن، متدین و مقلد امام(قدس سره) پرورش یافت. از همان کودکی در مجالس دینی، از جمله برنامه‌های سوگواری امام حسین(علیه السلام) حضور داشتند و عشق خدمت‌گذاری به آستان شهیدپرور حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) در عمق وجودش ریشه دوانید. سادگی و بی‌آلایشی او زبانزد همه بود. از جمله کسانی بود که در پذیرایی عزاداران امام حسین(علیه السلام) نقش فعالی داشت. او همواره دلسوز خانواده خود بود و به آن‌ها کمک فراوانی می‌کرد. در سن هفت‌سالگی با جدیت تمام و احساس مسئولیت بیشتر شروع به درس خواندن کرد، علی حیدر علاوه بر درس خواندن کمک‌کار پدر هم بود، روزها و سال‌ها می‌گذشت و علی حیدر بزرگ‌تر می‌شد و سنگ صبور مادر بود و دوست و یاور پدرش. تحصیلاتش را تا پنجم دبستان ادامه داد اما چون در روستا مدرسه ‌راهنمایی وجود نداشت، درس را رها کرد و به علت مشکلات اقتصادی به کار کاشی‌کاری روی آورد و از آن کسب درآمد می‌کرد تا کمک‌خرجی برای خود و خانواده‌اش باشد. با گسترش تدریجی انقلاب اسلامی او همانند بقیه جوانان هم‌سن و سال خود به اعلامیه‌ها و نوارهای امام(قدس سره) دست یافت و آن‌ها را با دقت می‌شنوید و مطالعه می‌کرد. او با شور وصف‌ناپذیری برای انقلاب تلاش می‌کرد و از هیچ کوششی فروگذار نبود. او نیز مانند بعضی مردم انقلابی ایران برای شرکت در تظاهرات و تجمعات ضد طاغوتی به پایتخت ایران، شهر تهران عزیمت نمود. و مانند بقیه نیروهای مردمی در تظاهرات انقلابی شرکت می‌کرد. شهید نصیری در بیست و دوم بهمن‌ماه 1357 در حین تظاهرات در تهران با اصابت گلوله یکی از خائنین و مزدوران رژیم پهلوی به چشم و متلاشی شدن مغزش، در خون خود غلتید و جان پاکش را فدای انقلاب کرد و به لقای محبوب رسید، پیکر پاکش در بهشت‌زهرای تهران به خاک سپرده شد.