بسم الله الرحمن الرحیم. الحمدالله رب العالمین.

الان آغاز رفتن است. باید به ذكر خدا آرام گرفت و كفار را به نابودی كشید. شكر خدا كه نصیبم كرد در راه خدا جنگیدن را، سختی‌ها در بدن و ذره‌ای از درد آن چشیدن را. پدر و مادر عزیز، سفر، سفر رفتن است و این رفتن از آغاز تولد انسان به سوی قیامت بوده و هست و مهم این [است]که باورمان نشده مادر جان به سوی خدا [خواهیم] رفت و از خوف عذاب خدا و آن تنهایی شب قبر، تمام افكار غیر خدایی را دور [خواهیم] ‌ریخت و فریاد و ناله [خواهیم]‎ كرد كه خدایا از این همه گناه چه بكنیم. به خدا قسم دنیا خانه و كاشانه ما نیست. چه بد‎بخت مائیم كه برای دنیا چه كارها كه نمی‎كنیم. نگویید احمد مرد؛ چرا كه او تازه به دنیا آمده است. او به لطف و رحمت خدا به منزل خویش در بهشت رسیده است. پدر و مادر و برادران و خواهران، هر كسی كه می‌خواهد بر سر قبر من بیاید، باید با خدا پیوند داشته باشد. باید مسلمان باشد و در خط خدا و امام(قدس سره) باشد. خط امام(قدس سره)، همان خط لا اله الا االله در زندگی‌اش است. از كسی كه از دین محمد(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) نیست؛ از من هم نیست. نه دوست من است و نه خویشاوند من. در ضمن علاقه داشتم میان شهدای فتح المبین یا بیت المقدس یا طریق القدس و یا شهدای عاشق انقلاب معصوم‌آباد دفن شوم. اما در مورد دفن من هر كجا كه مادرم صلاح می‌بینند دفن كنند. امیدوارم مادرم و پدرم از سر تقصیر‎های من بگذرند و مرا عفو كنند. تو ای همسرم، بهتر بگویم همسفر قصه‌گوی شهد شاهدان شهادت، بر بستر گرم نینوا، گلویی بریده مانده برجاست. به تو می‎اندیشد كه چگونه می‎خروشی. تو با زینب(B) رازها داری و از عشق فاطمه(B) سخن‌ها. فریاد بزن كه چه رفتنی! مبارك باد! بر بستر خاكی به خون نشستی كه از امامت حسین(علیه السلام) گذری هم بر آن كرده بود و تو پیام [رسان] خون من هستی. مرا به خاطر این كه وظایف همسری را به جا نیاوردم، ببخش. هر چه كه دارم چه نقدی و چه جنسی به تو می‎دهم كه در راه خیر از آن استفاده كنی. آخر، از تمام برادران و دوستان عزیزی كه رنجشی از من دیده‌اند كه نمی‌توانم از آن‌ها در حال حاضر طلب عفو كنم، مرا ببخشند.