محمدجعفر حسن بیگی، جوان 23 ساله، چه زلال مثل آب از گردنه‎های طاقت‌فرسای زندگی عبور و همه را چشم به راه گذاشت. به گفته مادر از همان ابتدا معلوم بود که اهل ماندن نیست؛ بلکه آسمانی و بلند اندیش است. او در زندگی بسیار صبور و زحمتکش بود. در کارهای کشاورزی یار و مددکار پدر بود. در نوجوانی روحیه انقلابی و اجتماعی داشت. در تظاهرات‎ مختلف شرکت می‎کرد و همیشه شور و حال و جنگ و دفاع از کشور فکرش را مشغول کرده بود.

در اوایل انقلاب که مردم به رهبری امام(قدس سره) به خیابان‎ها می‎ریختند و در راه‎پیمایی‌ها شرکت می‎کردند، وی سرباز بود. محمد‎جعفر، با شجاعت تمام با تعویض لباس‎های سربازی و پوشیدن لباس شخصی، به میان تظاهر‎کنندگان می‎رفت و بعد از اتمام مراسم، مجدد لباس‎های سربازی را به تن می‎کرد و به پادگان بر می‎گشت.

بعد از اتمام دوران سربازی در ششم محرم1360، برای ثبت‌نام به مسجد رفت و نام خود را در ردیف شاهدان دوست نوشت و با اجازه‎ی پدر و مادر به جبهه‎های غرب عازم شد. شجاعتش بی‌نظیر بود. این اعتقاد و نگرش در طول عمرش همراه او بود و سرانجام بعد از چهل روز مبارزه سخت با دشمن، او را به سر منزل مقصود رسانید و خبر آسمانی شدنش را نوید داد. محمدجعفر در یکی از نامه‎هایش با عباراتی شاعرانه نوشته بود:

«از آن سوی خلیج و مرز عمان سلام. ای دوستان و آشنایان، من از نزد شما بسیار دورم. که من محروم از فیض حضورم. برای حفظ میهن اندر این کار شدم مامور در رزم و پیکار. اگر پیروز برگشتم به ایران. کنم تجدید عهد دوستداران. که مردن اندر این ره غم ندارد. فغان و غصه و شیون ندارد».

او به عنوان بسیجی در گردان امام حسن(علیه السلام) تحت هدایت شهید سیاوش امیری در عملیات مطلع الفجردر ارتفاعات شیا کوه گیلانغرب شرکت کرد و در بیست و دوم آذر ماه سال 1360 به شهادت رسید.