در تما‌می‌دوران، جنگ‎هایی اتفاق افتاده و تاثیر شدیدی بر جامعه بشری گذاشته است. در این میان وقتی کشوری مورد یورش و تهاجم دشمن قرار می‎گیرد، از هر سویی پیر و جوان، اسلحه به دست می‎گیرند و برای دفاع از دین و ناموس خود در جنگ، جان خود را فدا می‌کنند.

فرقی نمی‎کند، روستایی باشی یا شهری، با سواد باشی یا بی‌سواد. فقط باید همّت کنی تا راه را بر متجاوز ببندی. قهرمان این قصه، روستا‎زاده کارگری است که اهل بصیرت بود.

می‎توانست مانند بعضی از مردم روزگارش، کنج عافیت برگزیند و به زندگی خود ادامه دهد. اما او غیرت‎مند بود و تاب ماندن در خانه را نداشت. تازه، نفیر جنگ شنیده شد که او با انگیزه‌ای فراوان راهی دیار مردان شد. ساده و بی‎آلایش بود و فرزندی از فرزندان روح‌الله(قدس سره).

مصیب در روستای بزیجان در شهرستان محلات، در اولین روز از شهریور سال 1340، به دنیای فانی گام نهاد. از آغاز، معلوم بود که دیری در این سرای سه پنج ماندنی نیست. این را ‌می‌شد از اخلاق و رفتار خوب و بر خورد بی‎ریایش با اطرافیان فهمید.

به سبب تنگدستی خانواده از ادامه تحصیل باز ماند و برای کمک به تامین معاش خانواده به طور مستمر به کار مشغول شد. مخصوصاً با در‎گذشت پدرش در سال 1356، مسئولیتش سنگین‎تر شد. ولی همه این‎ها مانع انتخابش نشد.

حالا که جنگ شروع شده بود، چگونه می‎توانست آرام بنشیند و به رفتن فکر نکند؟ پس از آن که برای مجاهدت و غیرتمندی در دفاع از میهن اسلا‌می‌ اعلام آمادگی نمود، به خدمت مقدس سربازی اعزام و به عنوان سرباز ژاندارمری مشغول به خدمت شد.

اولین روزهای یورش سراسری ارتش بعث به ایران اسلامی، او را به جبهه‎های جنوب کشاند و در حالی که مدت زیادی از شروع خدمتش نمی‎گذشت در یازدهم آبان ماه سال 1359، در منطقه عملیاتی آبادان، بر اثر اصابت گلوله به پیکرش، جان سپاری در راه دوست را لبیک گفت.

در میان حزن و اندوه اهالی شهر محلات، مصیب که از اولین شهدای جنگ تحمیلی بود، در تشییعی با شکوه، در آسمان گلزار شهدا ستاره شد.