بسم رب الشهداء والصدیقین

)إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ).[1]

با سلام و درود فراوان به حضور رهبر عظیم‌الشأن جهان تشیع و انقلاب اسلامی ‌ایران حضرت امام خمینی(قدس سره شریف) و با سلام به ملت شهید پرور و قهرمان‌ساز ایران، این مهد دلیران و تقدیم سلام به خانواده با گذشت و ایثارگر خودمان که با فداکاری و فروتنی درس زندگی را به من آموختند اما افسوس و صد افسوس که هرگز نتوانستم قدر و منزلت یکایک شما را ارج بنهم و پاسخگوی لطف و مهربانی شما باشم. همیشه یک چیز فکرم را مشغول می‌کرد و آن‌هم جبران زحمات شما و جامعه انقلاب اسلام برای اشخاصی مثل من بوده است. سعی و کوشش می‌کردم که با عمل و رفتار شایسته و کاری که بازده مفید برای شما و سرافرازی خانواده و فامیل و ملت داشته باشد، موفق شوم.

بزرگترین و ساده‌ترین راه را در شهادت جستم، پدرم ای نمونه انسانیت، نمی‌دانم با چه رویی و با چه بیانی احساس خودم را نسبت به رفتار و کردار شما که از زمانی که خود را شناختم شاهد آن بودم، ابراز کنم. تنها یک مسئله مهم برایم باقی مانده و این هم حلالیت طلبیدن از حضورتان می‌باشد، امیدوارم که با بزرگی خودتان مرا ببخشید و من هم بتوانم با نثار خون خود دین خود را نسبت به شما و ملت ادا نمایم.

یک خواهش که از شما دارم بعد از مرگم که اگر خدا قبول کند شهادتم را، می‌خواهم که به دوستان و فامیل‌ها وآشنایان بگویید که من با چشم باز و عشق به شهادت و اسلام و میهن و رهبر از تمام آرزوهای دنیایی و عشق‌های پوچ و تو خالی گذشتم و با شتاب به راه راستین و صراط مستقیم شتافتم و هرگز این فکر در مغز شما خطور نکند که من از روی احساسات پای خود را در این راه نهادم. این یک وظیفه شرعی و حکمی‌ الهی بود که با جان خریدم. مادرم به چه سخن و با چه زبانی از زحمات و مهربانی‌های شما قدردانی کنم؟ من که همیشه باعث زحمت شما بودم و برایت دردسر ایجاد می‌کردم ان‌شاءالله که از من بگذرید. برادر عزیز و بزرگ‌تر از آنچه که تو را می‌دیدم، تو خود بهتر نسبت به اخلاق و اعمال من آگاهی و من را بهتر درک می‌کردی اگر ممکن است من را حلال کن و از بی‌احترامی‌های من نسبت به خودت چشم‌پوشی کن و از قول من همیشه از مجید عزیز که ان‌شاءالله که خدا از من بگذرد، مراقبت کن و در تربیت صحیح آن بکوش. رویت را می‌بوسم روی همه شما خانواده‌ام را، خواهران عزیزم و همسران بزرگوار آن‌ها را.... از این که نمی‌توانم از شما به نحو احسنت تشکر کنم، عذر می‌خواهم زیرا اکنون در حال حمله و تک نسبت به دشمن متجاوز هستیم و با عجله نمی‌توانم از شما به خاطر زحماتتان قدردانی کنم. در نهایت از دوستان و همسایه‌ها خداحافظی می‌کنم و حلالیت می‌طلبم.

فرزند کوچک شما ابراهیم حسن‌زاده، چهارشنبه 17/9/1360.

1. سوره بقره، 156.