بار خدایا تو را سپاسگزارم که به من توفیق دادی جان خود را در راه اسلام و دین خدا کنم و به ندای هل من ناصر ینصرنی حسین(علیه السلام) زمانت را لبیک‌گویم و توفیق دادی در مدرسه عشق تحصیل کنم و کارنامه قبولی را دریافت کنم. آری راستی جبهه، مدرسه عشق است و کارنامه‌اش شهادت و کتاب آن قرآن و معلم آن روح‌الله(قدس سره). خدایا تو را سپاسگزارم که به من توفیق دادی که در مدرسه عشق قبولی را دریافت کنم. خدایا من دوست ندارم که در بستر، راحت باشم وقتی که رهبرم دستور می‌دهد اسلام در خطر است. عزیزان من هم مثل رهبرم انجام وظیفه می‌کنم. رهبرم می‌فرماید: هر کجا من وظیفه شرعی‌ام ایجاب کند نمی‌توانم ساکت باشم. پس ما هم پیرو آن رهبر هستیم. برادران شهادت خیلی شیرین است. این کلمات از قلب شهید غلامعلی قادری بر زبان و قلمش جاری شد و بر صفحه‌ی سفید کاغذ نقش بست تا پاکی فکر و نظرش را به آیندگان نشان دهد.

او در بیست و نهم اسفندماه سال 1344 در روستای ورچه از توابع شهرستان خمین و در خانواده‌ای مذهبی و متدین و روستایی که اهل تلاش و کار و خدمت بودند، دیده به جهان هستی گشود. تا پایان دوره ابتدایی تحصیل کرد و پس از ترک تحصیل در یک تعمیرگاه و صافکاری خودرو شروع به کار کرد. در دوران جنگ تحمیلی به بسیج رفت و پس از دیدن آموزش‌های نظامی به جبهه اعزام شد.

مادرش می‌گوید:

 ما رضایت‌نامه به او دادیم که رفت جبهه. بعد از مدتی آمد مرخصی دیدم که لباسش خونی است. شب هنگام که خواب بود، رفتم بالای سرش دیدم که سینه‌اش را پانسمان کرده، تیر از پشت، زیر سینه‌اش را سوراخ کرده بود.

پس از بهبودی نسبی مجدداً عزم جبهه کرد و به عنوان بسیجی گردان علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام) در صف مبارزان عملیات خیبر قرار گرفت. غلامعلی در هفتم اسفندماه سال 1362 در جزیره مجنون به شهادت رسید. پیکر مطهر شهید سال‌ها در منطقه جنگی مفقود بود و پس از تفحص در چهارم اسفندماه سال 1373 در گلزار شهدای شهر اراک به خاک سپرده شد.