بسم الله الرحمن الرحیم

)وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتَابًا مُؤَجَّلًا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَسَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ).[1]

و هيچ نفسى جز به فرمان خدا نميرد [خداوند مرگ را] به عنوان سرنوشتى معين [مقرر كرده است] و هر كه پاداش اين دنيا را بخواهد به او از آن مى‏دهيم و هر كه پاداش آن سراى را بخواهد از آن به او مى‏دهيم و به زودى سپاسگزاران را پاداش خواهيم داد.

خدایا، معبودا، نمی‌دانم از کجا شروع کنم و چه بگویم با کدام زبان و با کدام جرأت تو را ستایش کنم و به راستی اگر نبود این که تو به لطف و کرمت اجازه عبادت و مناجات با خودت را به بندگانت را داده‌ای، هیچ‌کس را یارای مدح تو و شجاعت ستایش تو نبود و این علی(علیهم السلام) مولای متقیان و اسوه موحدان است که می‌فرماید: (فَاِنَّكَ قَضَيْتَ عَلى عِبادِكَ بِعِبادَتِكَ[2]). اما ای مولا، کلمات بشری یارای آنچه را که در قلب من است، ندارد تا آن‌ها را بر کاغذ آورم و تو خود از قلبم آگاهی. خدای من تو خود نیز می‌دانی که من از شکر نعمت‌های بیکرانت عاجزم و هرگز توانایی این کار را ندارم و این فضل و رحمت توست که این اعمال اندک من و عبادت‌های نا چیزم را برین نعمت نهادی و مورد قبول خود قرار دادی و مرا به این فوز عظیم نائل گردانیدی. معبودا، اعتراف می‌کنم که هرگز نتوانستم حق بندگی‌ات را به جا آورم ولی اینک قلبم مالامال از عشق تو و شوق لقای تو مملو است و از اشتباهات گذشته‌ام سخت بیمناکم.

خدایا به کجا روی آورم اگر به فضل و کرمت مرا مورد عفو قرار ندهی و فریاد دل آشفته‌ام را که صادقانه تو را می‌خواند لبیک نگویی، بارالها تو خود می‌دانی که من خیلی کوچکتر از آنم و در خود نمی‌بینم که برای این ملت اسوه و شهید پرور پیامی ‌داشته باشم ولی آنچه را که می‌گویم به عنوان یک تذکر است، خدایا به تو پناه می‌برم و از سخنانی که خود به آن سستی کردم و عمل نکردم.

ای عزیزان من، ‌ای برادران و خواهران گرامی،‌ تقوای الهی را پیشه کنید که تنها راه فلاح و رستگاری و راه نجات ما بندگان پرهیزکاری و از اعراض از آنچه را که خدا نمی‌پسندد و آنچه را انجام دهیم که خدا می‌خواهد، فقط و فقط خدا.

عزیزان من در همه حال گوش به فرمان امام(قدس سره شریف) عزیز باشید. مبادا امام(قدس سره شریف) احساس تنهایی کند که در چنین صورتی از وظیفه شرعی و انسانی خود کوتاهی کرده‌اید. انقلاب امام(قدس سره شریف)، انقلاب حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) است اگر از فرمان امام(قدس سره شریف) سرپیچی کنید از فرمان امام زمان(قدس سره شریف) سرپیچی کرده‌اید و در اصل از فرمان خدا سرپیچی کرده‌اید.

انقلاب شما، زمینه فراهم آوردن انقلاب حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) است اگر خدای نکرده کوتاهی کنید، همه مسئول و جوابگو هستید.

1. سوره آل عمران، 145.

2. دعای کمیل.