در زمانی که بعضی‏ها حتی کشور را ترک کردند تا در جنگ حضور نداشته باشند، جوانی پاک سرشت، عازم جبهه جنگ می‌شود تا از کیان میهن و ناموس مسلمانان دفاع کند. شاید او که آن روزها در روستا زندگی می‏کرد هم می‌توانست بی‌تفاوت در گوشه‌ای بنشیند و تماشاگر باشد. او می‌توانست در روستایی که کیلومترها از منطقه جنگی فاصله داشت، به زندگی آرام و بی‌دغدغه خود ادامه دهد. ولی غیرت و تعصب او نسبت به دین و مردمش او را وا داشت تا علی‌رغم تمام سختی‌ها و مشکلاتی که در زندگی داشت، راهی مناطق جنگی شود تا وظیفه سربازی را به انجام رساند و با نام شهید تا همیشه تاریخ جاودانه گردد.

شهید شعبان حسنی فرزند حسین در بهار سال 1345، در روستای جاورسیان از توابع شهرستان خنداب متولد شد. او دومین فرزند خانواده بود. به دلیل نبودن امکانات، از تحصیل باز ماند و از نوجوانی به کار مشغول شد. پدرش حسین، کشاورز بود و شعبان نیز چند سال در کنار پدر کشاورزی کرد. با پا گذاشتن به سن جوانی، به دلیل این که در روستا حرفه‏ای نیاموخته بود، به عنوان کارگر به زندگی ادامه داد. اخلاق و رفتار خوب، ساکت و با ادب بودن از ویژگی‌های او بود.

با فرا رسیدن ایام خدمت سربازی، راهی پادگان آموزشی شد و پس از پایان آموزش، به تیپ 55 هوابرد معرفی شد. محل خدمت او منطقه عمومی ‌سومار بود. چند روزی برای دیدار خانواده به مرخصی آمد و مجدداً رهسپار سومار شد. نزدیک به یک سال در جبهه حضور داشت تا این که در مرداد ماه 1366، در درگیری با نیروهای بعثی، بر اثر اصابت ترکش خمپاره به ناحیه گردن به شهادت رسید.