شهید امامعلی قاسمی فرزند محمدرضا، در دوم فروردین‌ماه سال 1345 در روستای جاورسیان از توابع خنداب و در خانواده‌ای ساده‌دل و بی‌ریا، دیده به جهان هستی گشود. شاد و زنده‌دل بود و فعال در کار خیر. در سن کمی که داشت بخصوص اشخاص پیر و از کار افتاده را دستگیری می‌کرد و به ورزش و خواندن کتاب‌های پیامبران و قرآن و زندگی‌نامه اهل‌بیت(علیهم السلام) علاقه‌مند بود. دوست داشت بتواند تا حد امکان باری از دوش بیچارگان بردارد.

قبل از انقلاب محصل بود و تا سوم راهنمایی تحصیل کرد و در زمان انقلاب همراه مردم در راهپیمایی‌ها و تظاهرات همگام بود. در همان دوران پیروزی و با مردم انقلابی بر علیه حکومت تلاش می‌کرد و در مسجد محل و همراه با مردم محل در گشت‌های شبانه شرکت داشت و در اواخر با علاقه زیادی که به اسلام داشت، پس از رضایت و جلب نظر اولیا خود در بسیج ثبت‌نام کرد و علاقه زیادی به برنامه‌های نظامی داشت.

 سرباز ارتش بود که به جبهه اعزام شد و در نیروی هوایی خدمت می‌کرد. از نامه‌هایی که فرستاده و سفارشات او نسبت به امام(قدس سره) و روحانیت مبارز و در خط امام(قدس سره) مشخص است. سراپا گوش به فرمان امام(قدس سره) عزیز و بزرگوارمان بود.

او سفارش می‌کرد که من اگر شهید شدم، برایم مشکی نپوشید و عزاداری نکنید. چون شهید عزادار احتیاج ندارد و رهرو می‌خواهد و همین سفارش را هم در جبهه به هم‌رزمانش کرده بود.

سرباز لشکر 55 هوابر شیراز سی و یکم تیرماه سال 1367 در منطقه سومار به فیض شهادت نائل گشت و برای همیشه پیکرش در خاک‌های این منطقه باقی ماند و یادبودی برای ایشان در روستای زادگاهش بنا شد تا در یادها بماند که او چه مرد دلاوری بود.