اولین روز از ادبیبهشت‌ماه سال 1345 در روستای ورقان از توابع شهرستان دلیجان به دنیا آمدم. پدرم کشاورز و مردی پر تلاش در تأمین نیازهای خانواده بود. دوران کودکی‌ام را در کوچه‌باغ‌های روستا در حالی که درس می‌خواندم، پشت سر گذاشتم. تا دیپلم تجربی درس خواندم و اوقاتی که در مدرسه نبودم را یا در حال کمک به پدر یا به دنبال ورزش والیبال در زمین ورزش بودم. از هر لحظه از کار و تحصیل و ورزش لذت می‌بردم.

 با اینکه در شروع انقلاب بیشتر از 12 سال سن نداشتم؛ اما خبرهای قیام مردم را دنبال می‌کردم. بعد از پیروزی مردم در انقلاب و با شروع جنگ، عضو بسیج شدم و دوست داشتم اگر کاری از دستم بر می‌آید، برای مردم و کشورم انجام بدهم. از آشنایان و دوستان کسانی بودند که به پاسداری از انقلاب مشغول شده بودند و من نیز علاقه‌مند بودم که هرچه زودتر به سبزپوشان سپاه بپیوندم.

دیری نپایید که به این آرزوی شیرینم جامه عمل پوشاندم و این شیرینی آغاز رفتن و آمدنم به جبهه بود. به عنوان مسئول دبیرخانه لشکر مهندسی 42 قدر حضور داشتم. کارمان در آنجا خدمات مهندسی بود، برای ساختن پل و ایجاد خاک‌ریز و سنگر و خلاصه هر چه که از دستمان می‌آمد. در اطراف خرمشهر بر اثر انفجار گلوله‌ای که با آن، چشمانم برق می‌زد، تکه‌تکه شدم، نمی‌دانم چند تکه؛ اما می‌دانم که هر چه گشتند، در آن روز کارزار اثری از من پیدا نکردند. گلوله‌باران‌ها فرصت خوب جست‌وجو کردن را به دوستانم نمی‌داد. آن‌وقت بود که فهمیدم از نظر آن‌ها مفقود شده‌ام. هر چه فریاد زدم تا مرا ببینند انگار که گوش‌هایشان صدایم را نمی‌شنید. در خاک‌های گرم جنوب آرام گرفته بودم و صداهای ناهنجار انفجار و گلوله روز به روز کمتر می‌شد تا اینکه متوجه شدم جنگ تمام شده. چند سال گذشته بود. چند نفر از هم‌زمان قدیمی‌ام آمده بودند. با بیل و کلنگ، یکی از آن‌ها فریاد زد، اینجا چند اثر است، مثل اینکه از پلاک و مشتی استخوان، ذوق‌زده شده بودند. می‌دانستم که خانواده‌ام منتظرند، مرا با خود ببرند به زادگاهم. اشک شوق دیدار بر استخوان‌های پوسیده‌ام چکید، وقتی در کنار دوستان شهیدم جای گرفتم. آن روز نوزدهم دی‌ماه سال 1371 بود که در زادگاهم به آرامش رسیدم. حالا هر هفته دوستان و خانواده‌ام به دیدارم می‌آیند.