بسم‌الله الرحمن الرحيم

)إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ).[1]

بنام ‌الله پاسدار حرمت خون شهيدان و با سلام درود محضر يگانه منجى عالم بشريت حضرت حجه بن الحسن عسکرى امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و درود بيكران به رهبر كبير انقلاب اسلام امام خمينى(قدس سره شریف) و با آرزوى پيروزى نهائى رزمندگان اسلام بر كفر جهانى و سلام محضر خانواده معظم شهدا و آرزوى آزادى هر چه سريع‌تر اسراى عزيز از چنگال بعثيان كافر و شفاى معلولين و مجروحين. چند كلامى را به عنوان وصيت می‌نويسم گر چه ... و توانائى ندارم ولى بنا به وظيفه شرعى چند كلامی ‌با شما عزيزان درد دل می‌گويم و از شما عزيزان می‌خواهم كه اگر خوب وظيفه را ادا نكردم به بزرگوارى خودتان ببخشيد.

)إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولَئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ).[2]

خداوندا! من در طول عمرى كه كرده‌ام عملى كه قابل قبول درگاهت باشد، انجام نداده‌ام اما به لطف و كرم می‌خواهم كه من را مورد لطف و رحمت خودت قرار داده و از گناهانم در گذرى. خدايا من را از بلاى غرور و خودخواهى نجات ده تا حقايق وجود تو را آن چنان كه بايد ببينم و جمال زيباى تو را مشاهده كنم. خدايا من كوچكم، ضعيفم، نا چيزم و پَر كاهى در مقابل طوفان‌ها هستم. به من ديده‌اى عبرت‌بين عطا كن تا نا چيزى خودم را ببينم و عظمت و جلال تو را به راستى ببينم و به درستى تسبيح كنم. خداىا خوش دارم گمنام و تنها باشم تا در غوغاى كشمكش‌هاى پوچ مدفون نشوم. خدايا دردمندم و روحم از شدت درد می‌سوزد، قلبم می‌خورشد و بند بند وجودم از شدت درد ضجه می‌زند. خدايا تو من را در بستر مرگ آسايش‌بخش خسته شده‌ام، دل شكسته‌ام، نا اميدم و ديگر آرزويى ندارم. احساس می‌كنم كه اين دنيا ديگر جاى ماندن من نيست با همه وداع می‌كنم و می‌خواهم كه با خداى خود تنها باشم. خدايا به سوى تو می‌آيم و از عالم و عالميان می‌گريزم تو من را در جوار رحمت خود سكنى ده و از اين دنياى پر نيرنگ و پر زرق و برق نجاتم ده و من را با صالحان درگاهت هم‌نشين بفرما.

اما چند كلامی‌ خدمت مسئولين ادارات دولتى و آن اين كه خون گران‌بهاى شهدا را با عمل خود پايمال نكنند و به درد دل ضعيف‌ها رسيدگى كنند و از رشوه گرفتن از كسانى كه به قول معروف دستشان به دهانشان می‌رسد، خوددارى كنند و اگر قانون اجرا می‌كنند براى همه اجرا كنند و ... .

1. سوره بقره، 156.

2. سوره بقره، 218.