نیروی زمینی ارتش جمهوری را برای خدمت سربازی انتخاب کرد و برای راه و هدفی که داشت با سپری کردن دوران آموزشی به سمت جبهه سومار راهی شد تا از کیان ایران اسلامی و مردمی که خانه و خانواده را از دست داده بودند، دفاع کند. شب‌ها اگر وقتی پیدا می‌کرد به گذشته و دوران کودکی‌اش فکر می‌کرد. او متولد هفتم شهریورماه سال 1346 بود. یاد روزهای کودکی‌اش در کنار خانواده در روستای یل آباد شهرستان ساوه افتاد. روستایی که همان‌طور که از نامش بر می‌آید یل آباد بود و خطه یلان و شیرانی که دلی نترس داشتند. او نیز از همین خطه به جبهه آمده بود و سعی داشت تا رشادت‌هایش را به رخ دشمنان اسلام و ایران بکشد. از تاریکی شب استفاده می‌کرد و چشمانش را که می‌بست به بازی‌های کودکانه با هم‌سن و سالان خویش بر می‌گشت. با دوستانی که درس می‌خواند و به مدرسه می‌رفت و بعد از این که درسشان تمام می‌شد نهاری خورده نخورده با توپی پلاستیکی که خودشان چند لایه کرده بودند به میدان روستا می‌آمدند و بازی می‌کردند. هوا که تاریک می‌شد با سر و صدای مادرانی که نگران حالشان شده بودند به خانه بر می‌گشتند. قاسم روزهای خوبی را در روستا یل آباد داشت. از تحصیل علم گرفته تا کار و کشاورزی و بازی. دوران ابتدایی‌اش را که تمام کرد مجبور شد تا درس را رها کند و به کار روی آورد. آن روزها درس خواندن درد سرهای عجیبی داشت. نبود مدرسه هم مزید بر علت شده بود. پدرش کشاورز بود و او نیز کشاورز زاده و به همین شغل روی آورد. در کنار کمک به خانواده با نماز و مسجد نیز آشنا شد و سعی داشت تا در راه بندگی خداوند بندگی کند. دوران انقلاب نیز با این که سن و سالی نداشت سعی می‌کرد تا حرف امام(قدس سره) را به خوبی بشنود و در این راه گام‌هایی هم بردارد. حالا جنگ شده بود و او در دل شب در منطقه عملیاتی سومار آرام گرفته بود تا لحظاتی را استراحت کند ولی تمام خاطرات کودکی و نوجوانی مانند فیلمی مستند از جلوی چشمانش می‌گذشت و او با تمام آن خاطرات می‌خندید و گاهی هم اشک از گوشه چشمانش جاری می‌شد. لشکر 84 خرم‌آباد مجموعه‌ای از نیروهای زبده داشت که مردانه ایستادگی می‌کردند و می‌جنگیدند. قاسم نعمتی هم سرباز این لشکر بود و سعی داشت تا مانند دیگر هم‌رزمانش خوب بجنگد و ایستادگی کند. هنوز بیست سالش نشده بود ولی مانند مردان پخته عمل می‌کرد و در هر کاری که انجام می‌داد، مشورت می‌کرد و کار را به آخر نمی‌رساند، رها نمی‌کرد. سرانجام شیرینش در حین عملیات کربلای 6 در بیست و چهارم دی‌ماه سال 1365 در منطقه نفت شهر رقم خورد و بر اثر اصابت ترکش به سرش در همان منطقه به شهادت رسید. پیکر مطهر شهید را در زادگاهش به خاک سپردند.