بسم الله الرحمن الرحیم

( وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

با درود و سلام بر تمامی شهدای عزیز از صدر اسلام تاکنون و با آرزوی طول عمر امام خمینی(قدس سره). از آنجایی که دفاع از اسلام، امری مقدس است و من خوشحالم از اینکه می‌توانم در راه اسلام جان ناقابل خودم را فدای ایران نمایم و در راه مبارزه با کفر جهانی مخصوصاً مبارزه با صدام بعثی که بر حریم مقدس جبهه‌های اسلام تجاوز کرده است و خون هزاران جوان ایرانی را فدای امیال و هواهای نفسانی خود نموده و چند هزار کودک و نوجوان و خانواده‌ها و شهرهای مرزی ما را به خاک و خون کشیده است. من که در لباس مقدس سربازی هستم و وظیفه خود می‌دانم که از مظلوم دفاع بکنم و در این راه از همه چیز از جان خود بگذرم و انتقام خون‌هایی که سربازهای رژیم بعثی ریخته‌اند، بگیرم و از شما پدر و مادر عزیزم که مدت 20 سال زحمت مرا کشیده‌اید، می‌خواهم که اول سلام مرا بپذیرید و از شما پدر و مادر عزیزم عذر می‌خواهم که نتوانستم آن‌طور که شما انتظار داشتید، فرزند خوبی برای شما باشم، امیدوارم که مرا حلال کنید و مخصوصاً از مادر عزیزم که با خون‌جگر مرا در دامان خود بزرگ کرده، می‌خواهم که شیر خود را حلالم نمایید.

از برادران عزیزم که نتوانستم برای شما برادری کنم، مرا جداً حلال کنید و شما خواهران عزیزم، مرا حلال کنید و از شما هم می‌خواهم که هرگز برای من گریه نکنید چون واقعاً می‌دانم که برای شما سخت است و از خداوند می‌خواهم که به همه شما صبر بدهد. من که در زندگی خود چیزی نداشتم که به شما ببخشم و تنها خواهشی که از شما دارم، سعی کنید اسلام زنده بماند و از خواهرانم می‌خواهم که زینب(علیها السلام) وار راه مرا بعد از شهادتم ادامه دهند و هرگز فکر نکنید که کسی که شهید می‌شود واقعاً مرده است. به قول امام علی(علیه السلام) بهترین مرگ شهادت در راه خداست.

خواهش دیگری که از شما دارم از تمامی فامیل‌های دور و نزدیک، از هر کسی که مرا می‌شناسد برایم حلالیت بطلبید و در آخر نامه از پدر خود عذر می‌خواهم، می‌دانم که دوری مرا نمی‌توانید تحمل کنید و لذا از خداوند می‌خواهم برای شما صبر عاجل عنایت نماید و مادر عزیزم در پایان‌ نامه اضافه می‌کنم که چه شب‌ها و روزها خواب را بر خود حرام نموده‌ای و مرا با شیره جان بزرگ کرده‌ای، به تنها وصیت من عمل کنید و بر سر مزار من هرگز گریه نکنید، باشد که خداوند در آخرت شما را سعادتمند گرداند.

1. سوره آل عمران، 169.