بسم الله الرحمن الرحیم

(الَّذِينَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَأُولَئِكَ هُمُ الْفَائِزُونَ).[1]

اشهد ان لا اله الا ‌الله ...

با سلام و درود بی‌پایان به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و نایب بزرگوارش رهبر عظیم الشان و کبیر انقلابمان و امام(قدس سره) عزیزمان و با درود به شهدای مظلوم از سلاله حسین(علیه السلام) آیت‌الله مظلوم دکتر بهشتی و با سلام به تمام شهیدان انقلابمان و امت همیشه در صحنه.

وصیت‌نامه خود را شروع می‌کنم. شوری غیر قابل وصف وجودم را فراگرفته و شکوه و عظمت انقلابمان را و شهدایمان را تازه دارم درک می‌کنم و اگر این نبود که شهید با اولین قطره خون خویش تمام گناهانش شسته می‌شود، من شدیداً احساس گناه و شرمندگی می‌کردم چرا که بسیار گناهکار بودم هوای نفسانی‌ام بر من غالب و اطاعت و بندگی‌ام بسیار کم و هرگز با خدا رابطه زیادی نداشتم خیلی کم و چگونه شکرگزار باشم. ای پوشنده عیب‌ها که هرگز رسوایم نساختی و آبرویم را نریختی و خواسته‌ام از خداوند تبارک تعالی این است که مرگ با عزت که همان شهادت در راهش است، غرق شدن در عالم بی‌انتها ابدی و پر شکوه الهی را نصیب من بگرداند چرا که در جبهه هم ممکن است انسان بمیرد و بار خدا همه عزیزان رزمنده جهادگر و تلاشگرمان را در جبهه‌های نبرد حق علیه کفر جهانی جهاد می‌کنند و درجه رفیع افتخار شهادت دست می‌یابند، را با کربلا محشور بفرما.

و سخنی با مادرم:

سلام بر مادرم بهترین عزیزم، کسی که به جای پدرم که ندارم پدری کرد و به جای مادری که همیشه مهرت در یادم هست، مادری کرد، مادرم من در سنگرم رو به دشمن اسلام و به فرماندهی امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) همیشه به یادت هستم. خدا شاهد است تمام خون و پوست و وجودم فدای اسلام شود و سه چیز را نقش خواهد کرد: خدا، اسلام و امام خمینی(قدس سره) و در این رابطه زحمت‌هایی که برای من کشیدی قابل جبران نیست. امیدوارم این آخرین نامه من بر یک مادر شهید باشد.

1. سوره توبه، 20.