بسم الله الرحمن الرحیم

 والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته. سپاس بی‌حد به درگاه خدای متعال که انقلاب اسلامی ایران را با امدادهای غیبی به پیروزی معجزه‌آسایی رساند و ستایش بی‌پایان پروردگار حکیم و عظیم را که فرزند پاک و شایسته رسول‌الله(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)، خمینی روح‌الله(قدس سره) را همچون ابراهیم خلیل‌الله(علیه السلام) از آتش ستم طاغوتیان شرق و غرب نجات داد و پیروز ساخت و امام(قدس سره) را نصرت نمود تا همچون خورشید روشن و حیات آفرین به شبستان ظلمت نشیند. مستضعفان و مظلومان را بیدار و زنده و ملت طاغوت زده ایران را به امت حزب‌الله دگرگون ساخت، امت حزب‌الله باید این نعمت بزرگ و رحمت عظیم و تحول الهی خود را به درگاه باری‌تعالی حمد گوید و شکر نماید. واضح است که شکر این نعمت الهی یعنی تلاش برای انجام رسالت و مسئولیت حزب‌اللهی بودن و جبهه‌های فردی و اجتماعی را در ابعاد عبادی، سیاسی، اقتصادی و نظامی و به سوی حزب‌الله رشد دادن نه تنها در گفتار و سخن، بلکه در محتوا و عمل چه زیبا و شایسته است. اولین و اساسی‌ترین ستون جامعه حزب‌الله آن است که رهبری را با معیارهای الهی انتخاب کنند و به یاری خدا نظام اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جامعه خود را آن‌چنان که خدای متعال و پیشوایان معصوم فرموده‌اند، شکل دهند، همان‌گونه که در قرآن کریم سوره نساء، آیه 59 می‌خوانیم: ( أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ).[1] اطاعت کنید خدا و فرستادگانش را و نیز اطاعت کنید از کسانی که زمام امور شما در دست آن‌ها است؛ پس بدین ترتیب ما باید با جان و دل از ولایت‌فقیه پشتیبانی کنیم.

در این جامعه ما ولایت‌فقیه است که زمام امور جامعه را به دست دارد. در آخر، مطلبی با همسر خود دارم که اگر خداوند کمک نمود و فرزندی به ما داد، اگر دختر بود که اخلاق و صفات زینب(علیها السلام) گونه به او بیاموزد و اگر فرزند پسر بود صفات یک حزب‌اللهی را به او بیاموزد تا این که بتوانیم به این‌گونه تربیت‌ها جامعه آینده اسلامی خود را به استقلال واضحی برسانیم.

از پدر و مادرم هم نیز به خاطر زحماتی که برای بنده کشیده‌اند تشکر می‌کنم و از آن‌ها می‌خواهم که به همسرم کمک کنند و اگر خود تا آن موقع زنده بودم که با کمک همسر خود که از نظر ایمان در سطح بالایی است که این ایمان بالای او باعث شد که این بنده حقیر بیشتر دلبند اسلام شوم، فرزندم را تربیت می‌کنم.

 از امّت حزب‌الله می‌خواهم که ما باید خودمان ریشه ظلم را کنده و از تجربه‌ای که در این راه به دست می‌آوریم به فرزندانمان منتقل نماییم، اگر جنازه‌ام دستتان رسید در کنار دیگر شهدا دفن نمایید تا بلکه با شفاعت آن‌ها به بهشت بروم، خود که نامه اعمالم سیاه می‌باشد و اگر جنازه‌ام نیامد که چه بهتر جنازه‌ام در زیر آفتاب بماند تا که با از بین رفتن جنازه‌ام در زیر آفتاب اعمال نیک نا چیزم مورد رضای خدا قرار گیرد. خواهشی هم که دارم از مردم هر که پیرو خط امام(قدس سره) نیست، دست به جنازه من نزند و در تشییع جنازه من شرکت نکند و آخرین وصیتم این است که از سپاه حمایت کنید که به حق اگر سپاه نبود کشور هم نبود و چه قدر خوشحال هستم که این در سپاهی که امام(قدس سره) می‌فرماید: سپاه نور چشم من است، خدمت کردم و از طریق این سپاه توانستم خدمات نا چیزی در راه اسلام بنمایم. مجید مقیمی.

خاطرات برادر شهید:

 مثل پرنده‌ای یک لحظه آرام نداشت. با نیروهای واحد بهداری مثل یک برادر کوچک‌تر رفتار می‌کرد و در تمام کارها اول خود پیشتاز می‌شد. بسیار با خضوع و متواضع بود. در شب 7/12/65 موقع عملیات به عنوان امدادگر به خط رفته بود و تا صبح زخم‌های رزمندگان را پانسمان می‌کرد و به عقب می‌فرستاد. صبح یک ساعت خوابیده بود که یکی از برادران آمده بود تا اجازه بگیرد و آمبولانس را به مقر شهید صبوری ببرد، بلند شد. برادر رحمتی مسئول پرسنلی لشکر می‌گفت: رفتم توی سنگر بهداری و بعد از سلام و احوال‌پرسی گفتم: مجید تو برو بخواب، دیشب خسته شدی. او گفت: دیگر خواب حرام است نباید خوابید و بعد از همه خداحافظی کردند و جدا شدند که حدود ساعت یازده ظهر همان روز بود که برای گرفتن وضو به همراه برادران سید احمد حسینی، احمد میر صادقی، احمد جوان بخش، و حاج‌آقا مرادی بیرون آمدند. برادر رحمتی می‌گوید: هنوز چند قدمی از او دور نشده بودم که صدای سوت خمپاره‌ای را شنیدم و وقتی برگشتم دیدم که آن‌ها ندای حق را لبیک گفته‌اند.

[1].  سوره نساء، 74.