بسم الله الرحمن الرحیم

) إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ).[1]

در راه دین کشته شدن آرزوی ماست             دشمن اگر چه تشنه به خون گلوی ماست

ستایش فقط برای خداست. آن خدایی که ما را آفرید و از نعمت‏های بی‏شمار خود برخوردارمان ساخت. درود بر پایان بخش رسولان پیامبر بزرگ اسلام، رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و درود بر امامان، امیر المومنین علی(علیه السلام) و یازده فرزند پاک و معصومش که به ما رفتار، گفتار و کردار اسلامی ‌آموختند و به راه راست هدایت‏مان کردند. درود بر صاحب زمان، آخرین امام ما شیعیان، امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، امید مستضعفان جهان، درهم کوبنده ظلم و ستم و فرمانده حزب‌الله. درود بر نایب صاحب زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، رهبر مرجع عزیزمان، خمینی(قدس سره) بت شکن. قدم نهاده‏ام بر صحرای کربلا، قدم نهاده‌ام به مکتب انسان‏ساز حسین بن علی(علیهماالسلام)، قدم نهاده‌ام در کلاسی که غیر از سعادت و خیر خواهی چیزی در آن نیست، قدم نهاده‏ام در جبهه حق تا به فرمان الهی علیه کفر و نفاق بجنگم. راستی چه کلاسی! که هر کلاسی با ایده و هدف در آن قدم نهد، پیروز و سعادتمند می‏شود. وای بر آن کسی که از این مکتب فضیلت و انسان‌ساز فرار کند. وای بر آن کسی که بی‏خیال در این مکتب پا نهد و بی‏خیال از این مکتب برگردد. چه قدر شهامت دارند آن‌هایی که در این کلاس درس آموختند و استادند و در کلاس‏های دیگر، راستی چقدر شهامت می‌خواهد که تمام هستی، مال و ثروت، مقام و جاه و جلال را زیر پا گذاشته و متکی به نفس در بزرگ‏ترین آزمایشگاه الهی شرکت کنی. در حقیقت اگر انسان بوالهوس و دنیا پرست نباشد و راه اصیل اسلامی‌ را طی کند، سعادتمند می‏شود. زمانی که لباس پر افتخار سربازی را بر تن پوشیدم. برای رسیدن به آرزویم با تلاش و کوشش، قدم به قدم، خودم را به خدای خود نزدیک‏تر و خیلی تلاش کردم که در جبهه‌های خارجی شرکت کنم؛ ولی نشد. وقتی از آن جبهه مایوس شدم، داوطلبانه برای مبازره با نوکران خارجی آن منافقین پست و خود فروخته به کردستان آمدم. در موقع دعا تنها خواسته من از خدا، فرج صاحب زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، و پیروزی مسلمین بود و همیشه از خدا می‏خواستم که برترین درجه که شهادت است، را نصیبم کند و بر آن آرزو لحظه شماری می‏کردم. اگر من بر این آرزو رسیدم، از پدر و مادر و خواهرها و برادرها می‏خواهم که بر مزار من گریه نکنند. هر چند که می‏دانم آنان بر چنین سعادتی افتخار می‏کنند. از پدر و مادر و خواهرها و برادرها می‏خواهم که با روحیه باز از من استقبال کنند. پدرم، برادرها و خواهرها به خصوص مادرم، بدانند اگر به خاطر شهادت من کوچک‏ترین حرف اشتباهی از دهان خود بیرون بیاورند امتحان خود را خوب پس نداده‌‎اند؛ بلکه خون من را هم پایمال کرده‏اند و مرا در درگاه پروردگار بزرگ انبیاء و اولیاء و تمام شهدای اسلام خجل کرده‎اند. من حتی یک تار موی امامم حسین بن علی(علیهماالسلام) و فرزندان پاکش علی‌اکبر(علیه السلام) و علی‌اصغر(علیه السلام) نمی‌شوم. خون من هرگز رنگین‌تر از خون شهدای دیگر نیست. از خانواده‏ام می‏خواهم که همچون روحیه‌ای که خانواده شهدا دارند، داشته باشند. اگر یک لحظه به پدر و مادر شهدا نگاه کنید با گفتارشان و با تمام اعمال‏شان درس انسانیت، ایثار و فداکاری را به انسان می‏آموزند. دوست دارم شما هم همان‏طور باشید و می‏دانم که هستید و می‏دانم که شما افتخار می‏کنید که فرزندتان در راه خدا شهید شده است. می‌دانم که تمام آرزوی شماست که این راه را طی کنید. ان‌شاءالله این کار را می‏کنید. از خدمت به اسلامی‌ کوتاهی نکنید و همیشه گوش به فرمان امام(قدس سره) باشید. برای خیر و نیکی و انسجام و وحدت خود در انقلاب، در راه‏پیمایی‏ها و نمازجمعه‌ها و در تمام مراسم مذهبی شرکت کنید. همیشه بعد از نماز موقع دعا، فرج صاحب زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) را از خدا بخواهید و همیشه امام(قدس سره) را دعا کنید. من از تمام اقوام یک به یک رضایت کامل دارم. امیدوارم که همگی من را حلال کنید. خانواده‏ام باید مرا ببخشند؛ چون من خیلی کوچک‏تر از آن هستم که به آن‌ها سفارش کرده‏ام.

من اگر پدر و مادر خوبی نداشتم؛ این چنین مومن و پاک، پرورش نمی‏شدم. برای شهادتم تشکیلات به پا نکنید و شهادتم را به رخ کسی نکشید. در پایان وصیت نامه‏ام، فرج صاحب زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و سلامتی امام(قدس سره) امت پیروزی رزمندگان اسلام و سربلندی امت شهید پرور ایران را از خداوند بزرگ خواهانم. اگر اشتباهی در وصیت نامه‎ام هست باید ببخشید؛ چون یک سواد جزیی بیش ندارم. و السلام علیکم و رحمت الله و برکاته.

امیدوارم که خداوند ما را از سربازان راستین صاحب زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) قرار بدهد و امیدوارم که توفیق عبادت و شهادت عطا فرماید. امیدوارم که ما را ببخشد.

«بهارخون»

سر می‏زند به سنگ زمان، جویبار خون                                      باشد زمین سرخ وطن، لاله زار خون

           با چشم باز بهر حراست نشسته است                                           هرجا که بگذری، گلی اندر کنار خون

           تکبیر سرخ زند رنگ نو به شهر                                                 دل‏های مرده، زنده کند ابتکار خون

           آرد فرود بر سرشب، ضربه‏های مرگ                                        شمشیر دور درکف چابک سوارخون

           بر چهره شقایق وحشی نشانده است                                           گلبوسه‌های باد نشان از دیار خون

           آذین نموده است دشت و دمن خون هر شهید                           در حیرت است چشم جهانی زکارخون

            سرباز انقلاب نصیب تو عزت است                                           شایسته‏ی مقام تو شد افتخار خون

            در سنگر نبرد، تو با خون نوشته ای                                           تابنده باد نور ظفر در جوارخون

             ویران باد کاخ سفید ستمگران                                                 پاینده باد تا به ابد اعتبار خون

             پیروز باد رزم ضعیفان حق طلب                                              حق نیست پایدار مگر با نثار خون

سرباز وظیفه مختارحسین‌آبادی  تاریخ 11/06/1361.

1. سوره بقره، 156.