بسم رب الشهدا والصديقين

)وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1] هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏‌اند مرده مپندار بلكه زنده‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده می‌شوند. شروع كلام را با حمد و ستايش معبودى آغاز مى‏كنم كه مبدا و مقصد هر دو جهان می‌باشد. خداوندى كه به ما هستی و حيات داد. خداوندى كه بزرگ‏تر است از آنچه انسان‎هاى عالم آن را درك كند. انگيزه‎اى كه باعث شد، در اين راه قدم بردارم، همان وجدانم بود كه در راه امر خداوندى و رسولش و ولى فقيه، نايب بر حق امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، قرار گرفته بود؛ کسی که اسلام در راه سيدالشهداء(علیه السلام) را برگزيده، نمى‌تواند خلاف ايمان خود عمل كند. كجا سراغ داريد كسى كه دل به حقيقت داد، پا روی حق گذارد. كجا سراغ داريد در جایى كه خون مظلوم‏ترين مظلومان زمان ريخته و پير جماران شمشیر بر خون‏خواهى نكشد. بار پروردگارا، وجود سياهم شهادت بر ولايت اولین امام عالم اسلام، حضرت اميرالمومنين على(علیه السلام) و يازده فرزندش داده و از ظلمی‌ كه بر دختر پيامبرت و فرزندانش رفته حيرانم و ماتم زده و نمى‏دانم كه چگونه در روز قيامت در برابر اين خاندان سر بلند كنم. چرا كه خود را شيعه آن عترت پاك مى‎دانستم ولى لحظه‏اى نتوانستم، وظایفم را نسبت به آن خاندان انجام دهم.

من وصيت مى‏كنم كه براى من هرگز اشك نريريد و به مادرم بگویيد در نزد حضرت زينب(B) سر بلند خواهى بود. به پدر و مادرم و برادران كوچك خود توصيه مى‏كنم كه جز به خداوند فكر نكرده و هميشه در راه رضای او قدم برداريد و توجه داشته باشيد كه برنده و بازنده واقعى در روز محشر و در برابر دادگاه عدل الهى مشخص مى‏شود و سعى كنيد در اين صد روزه كوتاه زندگى، از هدف‏هاى متعالى اسلام دفاع كرده و استوار ثابت قدم باشيد. در ضمن از رزمندگان مى‏خواهم كه در مرگم كه اميدوارم در راه خدا بوده باشد، صبر نمایید و بى‏تابى نكنيد و به‏گونه‌اى رفتار كنيد كه اسوه ديگران باشيد. در آخر كلام ضمن سپاس و تشكر از پدر و مادرم آن هم به زبان (زيرا در عمل موفق به قدردانى شدم) به خاطر زحمات بى‏اندازه‏شان نسبت به خودم و همچنين خويشانم به خاطر ارشادها و تشويق‏هاشان عاقبت به خیری آن‌ها را از خداوند می‌خواهم. بارالها به پدر و مادرم صبرى چون على(علیه السلام) و فاطمه(B) عطا كن تا به به جاى گريه و زارى كردن براى من به درگاهت شكر و تسبيح گويند. در پايان سلام مرا به تمامی ‌دوستان و آشنايان و اهالى محل‏مان برسانيد و از آن‌ها تماماً حلاليت مى‏طلبم و در آخر اين كه اگر شهيد شدم مرا در گلزار شهدا (باغ جنت) در كنار پسر عموى محمود، دفن نمایيد. «والسلام عليكم و رحمه الله و بركاته » در پايان دعا به جان امام(قدس سره) و رزمندگان يادتان نرود. «ابوالفضل حسين خانى 26/04/1365 جبهه‏هاى جنوب».

1. سوره آل عمران، 169.