در خانواده‌ای پر جمعیت به دنیا آمد. پنج خواهر و دو برادر داشت و خودش فرزند پنجم خانواده بود. نامش را رجبعلی گذاشتند. او در هفتمین روز از مهرماه سال 1313 در حالی که گرمای تابستان جایش را به خنکای پاییز داده بود، در خانواده‌ای مذهبی در روستای گوار از توابع شهرستان اراک، دیده به جهان هستی گشود. از همان روزگار کودکی در مسیر کار و تلاش و زحمت قرار گرفت و از آنجا که پدرش مشهدی محمد، کشاورز بود، کشاورزی را پیشه‌ی خود قرار داد. اهل کار و تلاش بود و در همان سال‌های کودکی نشان داد که خستگی‌ناپذیر است. روزها را نزد پدر بود و کار می‌کرد و درس زندگی می‌آموخت و شب‌ها در کنار مادر، مهر و محبت را تجربه می‌کرد. در دامان خانواده‌ آیین مسلمانی آموخت و با دین و دوستی اهل‌بیت(علیهم السلام) آشنا شد. در آن سال‌ها مدرسه‌ای در روستا نبود و رفت و آمد به شهر هم برایش سخت بود. از این‌ رو در مکتب‌خانه‌ی روستا، درس قرآنی آموخت. زندگی سخت در روستا و کمبود امکانات و تلاش برای معاش، از او مردی سخت‌کوش و مقاوم ساخته بود. رجبعلی که برنا و برازنده شد و زمینه تشکیل خانواده را فراهم دید و با همسری هم‌کفو ازدواج کرد. ثمره‌ی این پیوند مبارک، هفت دختر و یک پسر بود که آن‌ها را در مسیر اسلام و قرآن تربیت کرد. رجبعلی در دوران مبارزه علیه شاه، هم‌دوش مردم، با شعار مرگ بر شاه به میدان مبارزه آمد و در میدان جنگ تحمیلی هم به عنوان نیروی مردمی از طرف ستاد بازسازی به جبهه‌های حق اعزام شد. سرانجام در نوزدهمین روز از آذرماه سال 1364، در بمباران منطقه‌ی هویزه بر اثر اصابت ترکش به سر و سینه‌اش به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در گلزار شهدای روستای گوار به خاک سپردند.