هفتم فروردین‌ماه سال ۱۳۴۷ خاطره تولد کودکی از تبار ‌هابیلیان را در خود نهفته دارد که او را به یاد و نام حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام)؛ حسین نامیدند. ولی هیچ‌کس نمی‌دانست حکمت این نام یک روز با مسما خواهد شد و در راه مولایش سر و جان خواهد باخت و وجود شریفش به خون دلش رنگین می‌شود و در خط حسین(علیه السلام) شربت شهادت خواهد نوشید. شهید حسین عقیلی دوران کودکی خود را در مزرعه نو و در خدمت پدر متعهد و مذهبی و مادری شیفته اهل‌بیت(علیهم السلام) و فداکار سپری کرد و درس زندگی را از وجود آن‌ها آموخت؛ سپس برای کسب علم به مدرسه رفت و تحصیلات خود را تا مقطع راهنمایی در روستای زادگاهش به انجام رساند.

برای ادامه تحصیل و یافتن کار مناسب به آشتیان رفت و همچنان به پدر و مادر خود کمک می‌کرد تا زمان خدمت سربازی‌اش رسید. با مراجعه به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و دیدن آموزش لازم، وارد صحنه کارزار شد و پس از مدتی نبرد جانانه و خدمات صادقانه به عنوان پاسدار وظیفه گردان ضد زره (ذوالفقار) در لشکر 17 علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام)، سرانجام در منطقه عملیاتی خرمال به تاریخ پنجم فروردین ۱۳۶۷ در عملیات والفجر ۱۰ در مصاف با دشمن بعثی به لقاء‌الله پیوست.

در فرازی از خون نامه عشق او می‌خوانیم:

«ای مادر عزیز! در مرگ من هرگز زاری مکن. من امانتی بودم که خداوند به شما سپرده بود و حال امانتش را از شما گرفته است. تو شادی کن برای اینکه من شادم. خداحافظ که من رفتم ولی گاهی بکن یادم».