بسم الله القاسِمِ الجّبارین و بسم رَبّ الشهداء

وصّیت‏نامه‏ای از بنده نا چیز خدا، حمید حسینی.

 زنده و پاینده باد اسلام عزیز، سلام بر شهیدان زنده و شاهدان که با خون رنگین خود، درخت اسلام را از صدر اسلام تا به حال آبیاری کردند و نگذاشتند که بخشکد. درود بر رهبر کبیر انقلاب، قاعد عظیم الشأن، روح‌الله(قدس سره) و بنیانگذار جمهوری اسلامی‌ در جهان ان‏شاء الله! من نمی‎دانم چگونه شکر این نعمت‏های خدای منّان را به جای آورم که لطفش شامل حال ما مسلمانان جهان شده است که چنین رهبر و امام کبیری را به ما داده که ما را از مرداب گناه و جهل و ضلالت که تا گلوی‏مان را گرفته بود، بیرون کشید و به راه حق و حقیقت و مبارزه با طاغوتیان و نشان دادن « اِنَّ الجَهادَ بابُ مِن اَبوابِ الجنَه؛ معصومین(علیهم السلام) می‏فرمایند: جهاد در راه خدا دری از درهای بهشت است». و مرا نیز به جهاد، که عالی‏ترین درجه و مقام در نزد خداست، هدایت کرد. اگر مسئله‏ی ولایت فقیه و شناخت مکتب و مذهب نبود که آن ‏هم از ولایت فقیه سرچشمه می‏گیرد؛ چه کسی می‏توانست این جوانان که سن آن‌ها از دوازده الی بالاتر و یا پیرمردانی همچون حبیب بن مظاهر(علیه السلام)، با محاسن سفید که من خود شاهد بودم، در تابستان در جبهه محمدیه، آن گرمای خوزستان سنگر و یا کانال می‏کندند. من شرمم می‏آید که بگویم من هم به جبهه آمدم و یادم می‏افتاد داستان جنگ خندق و سلمان فارسی را. اینجانب آرزوی شهادت ندارم. آرزو دارم بمانم و اگر خدا قبول کند، خدمت کنم به اسلام و مسلمین و ثواب شهادت را ببرم. تا به حال که جبهه آمدم چه در کردستان و چه در جبهه‏های دیگر، هر کاری که به من واگذار شده، به قدر توانم انجام داده‌ام ) لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا).[1] و خطر هم خیلی از سرم گذشته است. این وصیت‌نامه را در ساعت 5 روز شنبه 28/9/1360، در سنگر زیر رگبارگلوله‏ها، خالی از هدف مزدوران می‏نویسم. حال اگر روزی توفیق شهادت نصیبم شود، با آغوش باز می‏پذیرم. ان‏شاء‏الله که مرا دربان یکی از خدمتگزاران مؤمن در بهشت قراردهند. خداوند ان‏شاء‎الله پدر و مادر مرا و برادران و خواهران و همسر و سه فرزندم به نام مهدی، جواد و نفیسه را عاقبت به خیر کند و تا نیامرزیده ‏است، از دنیا نبرد. مخصوصاً  اولاد مرا توفیقی دهد که همان ‏طوری که خودم آرزو داشتم یا روحانی یا پاسدار انقلاب اسلامی‌ و یا خدمتگزاری به اسلام و مسلمین قرار دهد. سخنی با برادران و خواهران دینی دارم به عقیده من برای شهدا ناراحت نباشید؛ بلکه کوشش کنند و ببینند که آیا شهدا خون داده‌اند که شما بنشینید و فقط عزاداری کنید یا این که از سبیل اسلام و الگوی اسلام همان قوانین پیامبر گونه رهبر کبیر انقلاب پیروی کنید. اگر در عزای شهید این فکرها را بکنید و خودسازی که مهم‏ترین کار در اسلام است، انجام دادی که خوب است و شهید را درک کرده‏ای وگرنه باید به جای عزاداری شهید واقعاً برای خودت عزاداری کنی چون شهید، با ایمان و دستور گرفتن از رهبر، لبیک را گفته و وظیفه خود را در برابر اسلام عزیز ادا کرده است. تو هم ببین، چنین کرده‏ای؟ اگر گران‏فروشی و هر وقت خواستی گران‏فروشی کنی، به یاد آن پیرزن بیفت که کسر شکم خود می‏گذارد و به جبهه کمک می‏کند. حدود شب، در تاریخ 17/10/1362، خواب امام خمینی(قدس سره) را و شب در تاریخ 24/10/1360، خواب آیت الله نجفی مرعشی را دیده‎ام. الان که با شما صحبت می‏کنم در سنگر تنگ و تاریکی از سنگرهای شوش هستیم و گویا چند ساعت دیگر به حمله نمانده است که چند کلمه‏ای با شما صحبت می‏کنم؛ و آن این که از یاد خدا نروید، گران‏فروشی نکنید. غیبت نکنید. تهمت نزنید. اینجانب جز از ضد انقلاب‏ها و مغرضان، دیگر از کسی گلگی(گلایه) ندارم خدا نگهدارتان. 

)يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا خُذُوا حِذْرَكُمْ فَانْفِرُوا ثُبَاتٍ أَوِ انْفِرُوا جَمِيعًا).[2] ای کسانی که اظهار می‏کنید ما ایمان آوردیم! سلاح جنگ بر گیرید و برای جهاد حرکت و کوچ کنید، دسته دسته هر کدام به یک طرف یا به اجتماع به یک جبهه؛ هر کدام به صلاح است. باز هم بگویم که هر چه داریم از قاعد عظیم الشان، روح خدا، بت شکن زمان، امام خمینی(قدس سره) داریم. چند کلمه‏ای هم وصیت می‏کنم که اینجانب شصت هزار تومان بابت یک دانگ خانه به پدرم داده‏ام ... از حقوقم بگیرد و بدهید ....کتاب‎ها و به‏ طور کلی هر چه وسایل دارم برای مهدی باشد.

1. سوره بقره، 286.

1. سوره نساء، 71.