شهید سعید حسینی فرزند عباس در تاریخ هشتم بهمن ماه سال 1346 در شهر تهران و در خانواده‌ای مذهبی و معتقد دیده به جهان گشود. او زندگی‌اش را در آغوش گرم مادری مومنه و روی دستان پدری پرهیزکار آغاز کرد. ایشان دوران کودکی خود را در تهران گذراند و دو سال ابتدایی خود را آن جا تحصیل کرد. او چهار خواهر و دو برادر نیز داشت و همیشه مراقب آن‌ها بود. مادرش می‌گفت خیلی به درس علاقه‌مند بود و همیشه با دقت تمام درس‌هایش را می‌خواند. بچه با ادب و مهربانی بود و گاهی هم با اعضای خانواده شوخی می‌کرد، یک بار که مادرش در راه برگشت از مسجد بود و حواسشان پرت محیط بود، سعید یک دفعه تنه‌ای به مادرش زد و مادر ناگهان از جا پرید، بعد که فهمید پسرش است با هم خندیدند و این خاطره همیشه در ذهن مادر ماند. با مادر ارتباط خوبی داشت و همیشه اتفاقات روزانه را برای مادر تعریف می‌کرد.

سال 1353 از تهران به محلات مهاجرت کردند و ادامه تحصیلش را در شهر محلات تا دوم راهنمایی ادامه داد. همان سال اول راهنمائی‌اش بود که انقلاب اسلامی‌ به پیروزی رسید و او مانند دیگر نوجوانان انقلابی شهر مشغول فعالیت‌های فرهنگی بود. مادرش می‌گفت: زیاد اهل بازی نبود و بیشتر اهل مسجد و مراسمات مذهبی بود. همیشه با وجود خواهرانش در کارخانه به مادر کمک می‌کرد، حتی در راه بازگشت از مدرسه نیز به پیرزن‌های محله نیز کمک‌رسانی می‌کرد و خیلی اهل کار خیر بود. در مواقعی که درس نداشت و بیکار می‌شد، در کارگاه پلاستیک‌سازی کار می‌کرد و از این درآمدی را کسب می‌کرد. نسبت به خواهرانش بسیار مهربان و بود و همیشه به حجاب آن‌ها بسیار حساس بود. به محلات که آمده بود شب‌های جمعه با دوستانش به تهران می‌رفت و دعای کمیل و ندبه را در مهدیه تهران می‌خواند و حال و هوای زیبایی داشت. با شروع شدن جنگ تحمیلی شور جبهه در سرش ریشه دوانده بود و برای رفتن به سپاه محلات مراجعه کرد و به عنوان پاسدار وظیفه به مناطق اعزام شد. در جبهه حال و هوای معنوی عجیبی داشت و همیشه از شهادتش می‌گفت. همه در جبهه از نورانیت و معنویتش می‌گفتند و نماز شب‌های پر شوری داشت. دوستش برادر ربانی می‌گفت: آخرین باری که او را دیدم قبل از عملیات کربلای 4 بود که به عنوان بسیجی گردان ولی‌عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) برای آموزش غواصی به یکی از پادگان‌های اندیمشک آمده بود و در آن جا چهره‌اش بسیار نورانی شده بود. تقریباً بیست و چهار ماه در جبهه خدمت کرد و آخر در تاریخ چهارم دی ماه سال 1365 در عملیات کربلای 4 و در منطقه نهرخین - شلمچه - با اصابت ترکش به تمام بدنش به فیض شهادت نائل گردید. پیکرش مدت‌ها در منطقه باقی ماند و پس از تفحص در سیزدهم تیر ماه سال 1376 تشییع و خاک سپاری شد.