بسم الله الرحمن الرحیم ( تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ). با نام خدایی که مرگ و زندگانی را آفرید که شما بندگان را بیازماید تا کدام نیکوکارتر است و او مقتدر و آمرزنده (گناهان بندگان) است. با سلام و درود به پیشگاه امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) رهبر تمام مسلمین و یاور تمام مستضعفین و با درود به پسر زهرا این امضاکننده پیروزی رزمندگان اسلام و قدرت بازوی توانای کفر ستیزان جبهه حق علیه و با سلام به رهبر کبیر انقلاب اسلامی امام خمینی(قدس سره) این مرد خدا یاور رزمندگان و پند دهنده مسلمین و نجات‌دهنده ملت ایران از دست ظالمان و ابرقدرت‌ها و با درود به خانواده عزیز شهدا و معلولین انقلاب و با درود به ملت قهرمان و مبارز ایران که با پشتیبانی از ولایت‌فقیه توانستند ظالمان را به زیر بکشند و حکومت الله را جایگزین حکومت شیطانی کنند و با درود به پیشگاه تمام آنان که در راه اسلام جان دادند. پدر عزیز تو که با زحمات زیاد توانستی در این زمان سربازی به اسلام تقدیم کنی تا در جبهه اسلام بجنگد از تو می‌خواهم که مرا حلال کنی. و تو ای مادرم که با سختی‌های زیادی روبرو شدی تا مرا به این سن رساندی از تو می‌خواهم که با مشکلات مبارزه کنی و به شهادت فرزندت افتخار کنی و از تو حلالیت می‌طلبم. و شما ای خواهرانم از شما می‌خواهم که با حجاب خودتان حافظ خون شهدای انقلاب باشید و در تربیت فرزندان بکوشید که در آینده آنان نسل انقلاب هستند. و از تو برادر می‌خواهم که پدر و مادر را یاری کنید و آنان را تنها مگذاری و همیشه بیاد خدا و پیشرفت اسلام باش. و دشمنان خدا و دین خدا را نابود کن و در پایان از تو می‌خواهم که مرا حلال کنی و رهرو راه من باشی. و در آخر از تمام دوستان و آشنایان می‌خواهم که مرا حلال کنند. و از شما مردم می‌خواهم که به یاد خدا و روز جزا باشید. پدر عزیز من یک سال نماز و یک ماه روزه بدهکارم که آن را بجای آور و اگر به کسی بدهکارم و نمی‌دانم طلب او را بپردازید. به امید پیروزی نهایی حق علیه باطل، محمدرحیم نوبختی، 27/11/1362. خاطره: در آخرین دیدار پیشم آمد و گفت: خواهر! عکس‌های دیوار مسجد را ببین. یک روز عکس‌های من نیز کنار شهدای دیگر قرار می‌گیرد و جلوی رفتن مرا نگیرید و اگر خدا را می‌خواهید بشناسید، به جبهه بروید. پدر و مادرم رضایت دادند و گفتند: ما نه، نمی‌آوریم .... به بنیاد شهید رفتیم و در اتاق 5 شهید در تابوت‌های جداگانه بود و همه می‌گفتند (به مادرم) نکند که اشتباهی درب تابوت دیگری را باز کند و مادرم با یقین و بدون سواد درب تابوت برادرم را باز کرد. فقط تکه‌هایی از فانسقه و چند تکه از اورکت وی در آن بود.