او مصداق واقعی (وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ)،[1] بود. در مقابل خانواده و دوستان به ‌راستی فرو خورنده‌ی خشم و سنبل لطف و صفا بود. زمان به دنیا آمدن او (هشتم اردیبهشت‌ماه سال 1348) مصادف بود با ایام ولادت امام کاظم(علیه السلام). در نتیجه این حسن تصادف باعث نام‌گذاری زیبا برای او بود.

کاظم در کانون پر مهر و محبت و با صفای خانواده‌ای رشد کرد که مادری مؤمن و پدری فداکار و زحمتکش سکان‌دار او بودند. در نتیجه این هدیه الهی درس وفاداری و انسانیت را با صفا و پاکی روستا آمیخته فرا گرفت، تا به سن دبستان رسید. برای کسب معارف زمان راهی مدرسه شد و از محضر اساتید محترم درس‌ها گرفت. سپس برای یاری‌رساندن به پدر و رفع مشکلات معیشتی ترک تحصیل کرد و درس زندگی را عملاً تجربه کرد. این عزیز دوشادوش پدر در محافل و مجالس مذهبی و دینی شرکت می‌کرد و از این گونه مجالس ره‌توشه و زاد راه بر می‌داشت و همچنان رشد و بالندگی یافت تا زمان خدمت نظام وظیفه او رسید.

 به عنوان سرباز تیپ دوم از لشکر 30 گرگان به خدمت ارتش جمهوری اسلامی درآمد و از آن طریق راهی کردستان شد. او بیش از شش ماه در منطقه بانه خدمت کرد و در سی‌ام آبان ماه سال 1367 در آن منطقه به شهادت رسید. پیکر مطهر شهید در زادگاهش به خاک سپرده شد.

1. سوره آل عمران، 134.پ