خانواده‌ای که در روستای لریجان از توابع محلات زندگی می‌کردند و مدتی بود که برای زندگی به تهران مهاجرت می‌کردند و در آنجا مشغول به کار و زندگی شدند. مدتی بعد در سال 1347 خداوند فرزندی به آن‌ها عطا کرد که نور دیده پدر و مادر و کودک دوست‌داشتنی اعضای خانواده بود. به حرمت نام علی‌اصغر(علیه السلام) کودک شش ماه کربلا، نامش را اصغر گذاشتند چرا که به اهل‌بیت(علیهم السلام) ارادت زیادی داشتند و مهر خاندان پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) را در دل می‌پروراندند. عشقی که به فرزندانشان هم سرایت کرده بود به گونه‌ای که از کودکی به نماز و عبادت علاقه زیادی داشتند و اصغر نیز همواره به همراه پدر به مسجد می‌رفت و به مسجد رفتن بسیار علاقه‌مند بود. به صورتی که از 7 - 8 سالگی به خاطر علاقه زیادش به مسجد در پایگاه شهید بهشتی مسجد امام حسن عسگری(علیه السلام) نارمک ثبت‌نام کرد و شروع به فعالیت کرد. در شش‌سالگی وارد دبستان شد. از آنجا که کودکی باهوش بود و درس خواندن را دوست داشت، دوران ابتدایی و راهنمایی را با موفقیت سپری کرد و پس از آن وارد دبیرستان شد. نوجوانی که از همان سن و سال کم عاشق مردم و خانواده بود و تلاش می‌کرد تا هر کاری که از دستش بر می‌آید برای دیگران انجام دهد. به امام حسین(علیه السلام) علاقه زیادی داشت و از ایشان درس ایثار و فداکاری آموخته بود. و این شجاعت و فداکاری را سرلوحه زندگی خویش قرار داد و آن را در زندگی به کار بست.

 تا اول دبیرستان درس خواند و پس از آن ادامه تحصیل نداد، چرا که همواره خود را خدمتگزار مردم می‌دانست، پس درس و مدرسه را رها کرد و به صورت داوطلبانه عازم جبهه‌های حق شد. اولین باری که به جبهه رفت زخمی شد و بازگشت. مدتی را برای استراحت کنار خانواده ماند و پس از آن باز هم به همراه دیگر دوستان بسیجی‌اش رهسپار جبهه‌های نور علیه ظلمت شد. چرا که نمی‌توانست تعرض به کشورش را تحمل کند. او لایق شهادت شده بود و در 19/10/1365 در شهر مهران در عملیات کربلای 5 با اصابت گلوله به سرش به درجه رفیع شهادت رسید و پیکرش در بهشت‌زهرای تهران آرام گرفت.