کوچک می‌نمود ولی بزرگ بود. وجودش بهار در بهار بود. روزشمار زندگی‌اش اندک، اما توشه‌ای قابل توجهی برای فردای خود فراهم کرد. درست روز اول فروردین سال ۱۳۵۱ بود که در روستای سقرجوق از توابع آشتیان یکی از ستاره‌های برج شهادت طلوع کرد. روح بلندش در دستان مادری فداکار و پدری متقی و شیفته اهل‌بیت(علیهم السلام) پرورش پیدا کرد و آن‌چنان شد که یکشنبه ره صدساله رفت. سپس پای به محیط تحصیل گذاشت. ابتدایی را با موفقیت به اتمام رساند و وارد مدرسه راهنمایی و سپس دبیرستان شد؛ ولی روح بلند او را درس دبیرستان سیراب نمی‌کرد. لذا به سوی مدرسه عشق شتافت تا گوهرش تابنده‌تر گردد.

 او پس از شهادت برادرش در سال 1362 مترصد فرصتی بود تا با سلاح برادر به خصم زبون بتازد، لذا با سپری کردن آموزش بسیج به عنوان امدادگر در گردان ولی‌عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) از لشکر 17 علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام) به جبهه اعزام شد و پس از چند ماه خدمت داوطلبانه در سی و یکم شهریورماه سال 1366 در منطقه عملیاتی شلمچه به دیدار معشوق شتافت. پیکر مطهر شهید در زادگاهش به خاک سپرده شد تا سال‌ها بعد میزبان برادر مفقودالاثرش - علی - باشد که در عملیات خیبر به شهادت رسیده بود.