شهید حسین علی‌آبادی فرزند غلامحسین در دوم بهمن‌ماه سال 1340 در روستای علی‌آباد فراهان متولد شد. در خانواده‌ای کشاورز و مسلمان رشد کرد. او تا پایان دوره متوسطه در رشته علوم انسانی تحصیل کرد و در آن رشته دیپلم گرفت. در دوران انقلاب اسلامی، همیشه گوش به فرمان ولی امر مسلمین بود و بی‌حرمتی به ایشان را بر نمی‌تافت و با هر کسی که به ایشان بی‌احترامی می‌کرد، برخوردی در خور شأنش می‌کرد که دیگر به این سید اولاد فاطمه(علیها السلام) اهانت نکند. او در پیروزی انقلاب در سال 1357 نقش کوچکی را ایفا نمود و مثل بسیاری از مردم حزب‌اللهی کشورش غرق در خوشحالی و خرسندی بود. برای پیشرفت انقلاب هر کاری که از دستش بر می‌آمد، انجام می‌داد و مسجد و پایگاه بسیج، شده بود محل قرارهای همیشگی‌اش. پس از فراغت از تحصیل برای ادای دین به مردم کشورش عازم خدمت مقدس سربازی شد. از سوی ارتش به دوره آموزشی فرستاده و در هنگام پایان آموزش برای ادامه خدمت به لشکر 21 حمزه سیدالشهدا(علیه السلام) معرفی شد. او خدمتش را در خوزستان ادامه داد و سرانجام در بیستم اسفندماه سال 1362 هنگام بازگشت از خط مقدم جبهه در منطقه جفیر دچار سانحه رانندگی شد و بر اثر ضربه مغزی به شهادت رسید. پیکر مطهر شهید در زادگاهش به خاک سپرده شد. از مفاهیم و عقاید ناب شیعه بودن، حسینی(علیه السلام) شدن و حسنی(علیه السلام) زیستن است. شهدا و شهید والامقام حسین علی‌آبادی، شهدایی که از خون خود و تعلقات نفسانی گذشتند و بی‌رنگ از همه فراز و نشیب‌ها به سر منزل مقصود رسیدند. آنانی که جبهه‌های ایران را کربلا و میدان جهاد را سرزمین رویش لاله‌های با طراوت و عاشق قرار دادند.[1]

1. فرجام عشق، ص ۸۵.