نام مبارکش با شهادت گره خورده بود. وجودش از برکت این نام لایق قاموس شهادت گشت. هرگاه ما نام حسین را می‌شنویم یا فداکاری‌های حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) در عمق جانمان زنده می‌شود. سال ۱۳۴۶ بود که در روستای فیض‌آباد از توابع شهرستان آشتیان قدوم مبارک طفلی بر این عالم خاکی نهاده شد که خانواده‌ی محترمش به خاطر عشق به اهل‌بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) او را حسین نام کردند. به امید آنکه همیشه یادآور ایثار و فداکاری‌های حسین(علیه السلام) باشد، کودکی را در کنار مادری مؤمنه و پدری متعهد و دین‌دار گذراند تا نیاز به فراگیری علوم در وجودش فراهم شد. سپس دبستان و راهنمایی را با موفقیت در زادگاهش به پایان رساند. و به علت عدم وجود دبیرستان در روستا، لاجرم از تحصیل بیشتر باز ماند. چون توان مادی برای تحصیل در شهرستان آشتیان را نداشت، بازوی کمک‌کار پدر در امر کشاورزی شد. او از مجالس و محافل مذهبی کسب فیض کرد تا هنگام خدمت سربازی‌اش فرا رسید. با مراجعه به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به عنوان پاسدار وظیفه گردان حضرت رسول(q) در سپاه سردشت عازم جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد و سرانجام در تاریخ بیست و ششم فروردین ۱۳۶۶ در عملیات کربلای ۱۰ در جبهه سردشت به لقاءالله پیوست. پیکر مطهر شهید که در منطقه عملیاتی مفقود شده بود، پس از تفحص در بهمن‌ماه سال 1367 در زادگاهش به خاک سپرده شد.