بسم الله الرحمن الرحیم

( وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏‌اند مرده مپندار بلكه زنده‏‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند.

با سلام و درود بر محمد(q) و آل محمد(q) و امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و نایب برحقش امام خمینی(قدس سره) و مردم شهیدپرور مسلمان جهان و به خصوص ایران و همشهریان محترم، مطالبی را به عرض شما می‌رسانم. شهادت موضوعی وحشتناک و غم‌انگیز و نا آشنا نیست بلکه مسئله‌ای شادی‌آور و آشنا و مأنوسی است که از پیامبران و امامان و بزرگان ما به ما ارث رسیده است. مگر نه این است که انسان خواهد مرد؟ مگر نه ( كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ )[2] اما اینکه انسان چگونه بمیرد مسئله است. اینکه انسان خواهد مرد و این نفس روزی خواهد رفت و بر نخواهد گشت، شکی نیست و همه انسان‌ها به آن معتقدند ولی اینکه چگونه بمیرد مسئله است. یکی در اثر تصادف می‌میرد، یکی مریض می‌شود و می‌میرد. یکی هفتاد، هشتاد سال عمر می‌کند بعد از آن می‌میرد و یکی جنایت می‌کند و اعدام می‌شود و اما یکی هم با انتخاب آگاهانه در راه اسلام و قرآن جان به جان آفرین تسلیم می‌کند و به شهادت می‌رسد. همه این‌ها به ظاهر مردن است ولی این شهادت کجا و انواع مردن‌های دیگر کجا. البته شهادت اصلاً مردن نیست و تازه، مردن هم نابودی و عدم نیست بلکه انتقال از عالمی به عالم دیگر است. اما شهادت را هر کسی سعادت نمی‌یابد و نمی‌تواند درک کند و مقام شهید را هر کسی نمی‌تواند احساس کند و بفهمد و مزه معامله با معشوق و خدا را بچشد حتی آن‌هایی که به ظاهر مسلمان هستند، نمی‌توانند درک کنند، وای بر اینکه اصلاً مسلمان نباشند و به خدا و پیامبر(q) ایمان نداشته باشند و به خاطر همین است که امروز دنیا به این امر مات مانده است و تحلیل گران جهانی انگشت حیرت بر دهان گرفته‌اند و می‌بینند که با هر گونه محاسبات مادی جور در نمی‌آید. اما پیام من به شما مردم عزیز و امت اسلام، احکام اسلامی را اجرا کنید و ارزش‌های اسلامی را در جامعه زنده نمایید. از امام(قدس سره) امت و رهبر انقلاب پیروی کنید و گوش به فرمانش باشید و از مدافعان اسلام و روحانیت اصیل حمایت کنید و جنگ را و انقلاب را و اسلام را فراموش نکنید. مساجد را خالی نکنید. در نمازهای جمعه و جماعات شرکت کنید و راه شهدا را ادامه بدهید.

1. سوره آل عمران، 169.

1. سوره آل عمران، 185.