بسم الله الرحمن الرحیم

 تنها آرزوی من شهادت در راه دین خداست زیرا شهدا افرادی هستند که خویشتن را در راه خدا قربانی می‌کنند و از همه لذائذ مادی و مقطعی دنیا می‌گذرند و در واقع نفس عمل شهادت خاتمه دادن به کلیه آمال و آرزوهای دنیاست. من دوستدار همان کبوترانی هستم که از لانه به دیار عشق می‌روند و از عشق به خدا و لقای او، آنجا مرحله ایست که دیگر هیچ توانی در بال‌هایشان نیست و قدرت پرواز آن‌ها گرفته شده. من نیز مانند آن‌ها آرزوی پرواز در آسمان بیکران عشق دارم. اما دریغ و درد به جان آن کبوترانی که پرواز این چنینی را از یاد برده باشند. خود را پریشان در میان گل‌های خوشبوی و رنگارنگ (رضا و ابراهیم و محمود و سایر شهدا) می‌بینم نمی‌دانم چرا در نظرم نقش عجیبی دارند هر لحظه به یاد گذشته می‌افتم، خاطرات با آن‌ها در نظرم تداعی می‌شود و می‌گویم آیا می‌توان چون آنان رهایی یافت؟ دل جواب می‌دهد آری باید چون آنان هجرت کرد و مجاهد شد و سپس عاشق زیرا عشق به خدا لطافت زندگی است بدون آن گورستانی خاموش خواهد بود. پس قلبم و سینه‌ام را آمال گلوله‌های دشمن می‌کنم تا قطره خونی که در بدن دارم به عنوان هدیه به اسلام و قرآن تقدیم کنم.

 سلام ای مادرم اکنون زیر لب برای سلام و وداع آخرین بار با مادرم می‌خوانم و می‌نویسم، مادر خواستم نام تو در دفتر خاطره‌ام بنویسم فکر کردم پس از مدتی محو و نام تو در صفحات دفترم ناپدید خواهد شد. ولی این بار نام تو را بر لوح قلبم می‌نویسم که هیچ‌چیز در این دنیا نمی‌تواند آن را از من بگیرد و محو و نابودش کند و این حق توست زیرا فردی بودی چون نور که از دریچه تالار زندگی‌مان می‌تابیدی و ما را با نور و حرارت خود گرم می‌کردی، مادرم، عزیزم، ای مهربان همدم، تو که شب‌ها تا صبح نخفته و در برم نشستی و لای لای خواندی بگذار من هم برایت بگویم و بخوانم:

 سلام ای مادر پر درد و رنجورم! من امروز از کنار تو به سوی خدا رفتم بدان از روی خشم بر دشمنان تاختم، دیگر در دفترم شعری نمی‌خوانی مخور غصه تو ای هم‌درد و هم‌رازم مکن زاری حلالم کن.