شهید رحیم علیخانی فرزند محمدعلی در تاریخ یکم فروردین‌ماه سال 1343 در روستای رحیم‌آباد از توابع دلیجان در خانواده‌ای مذهبی و معتقد، دیده به جهان گشود تا لبخندی بر لبان پدر و اشک شوقی بر گونه‌های مادر و ستاره‌ای درخشان در آسمان آبی ایران‌زمین باشد که راه را به آیندگان و نسل‌های بعد از خود نشان دهد که راه را گم نکنند و مردم و نسل‌های بعد به وجود چنین قهرمانانی در دل تاریخ کشورشان که گمنام بودند و گمنام رفتند، افتخار می‌کنند که چنین مردانه در پای مکتب و مذهب مولایشان ایستادگی کردند. تربیت آن‌ها اسلامی بود و همین تربیت مکتب شیعی باعث شد آن‌ها در این راه قرار گیرند و رحیم هم تربیت شده همین راه بود. راهش و مکتبش و اعتقادش همه و همه راه سرخ حسینی(علیه السلام) بود و با همان حال زندگی کرد و با همان حال جان داد.

هفت ساله که شد، دوران ابتدایی و سال اول راهنمایی را با موفقیت و نمرات خوب در مدرسه روستا پشت سر گذاشت ولی نبود امکانات آموزشی و مشکلات اقتصادی باعث شد که درس و مدرسه را ترک کند و با سختی و مشکلات بسیار کار می‌کرد تا بتواند برای خودش درآمدی کسب کند. در دوران پیروزی انقلاب چهارده‌ساله بود ولی با همان سنی که داشت در برنامه‌های انقلاب شرکت مستمر داشت و هیچ‌گاه از صف انقلابیون جدا نشد. از همان موقعی که خودش را شناخت نمازش را می‌خواند و به فرائض دینی‌اش بسیار اهمیت می‌داد. ایشان بسیار به احترام پدر و مادر مقید و بسیار مهربان بود و به آن‌ها کمک می‌کرد. رحیم همچون اسمش بسیار مهربان و دلسوز بود و همیشه دستگیر مردم مستضعف بود و هیچ‌گاه با زبانش دیگران را آزار نداد. به نماز و مسجد و دعا بسیار اهمیت می‌داد و در سخنرانی‌ها و عزاداری‌ها شرکت فعال داشت. در ضمن، اهل کمک به فقرا و مستضعفین هم بود و نمی‌گذاشت آن‌ها با سختی زندگی کنند. با آغاز جنگ تحمیلی از طریق بسیج وارد جبهه‌های نبرد شد و از خودش رشادت‌ها و فداکاری‌های بسیاری نشان داد و در عملیات والفجر 8 هنگامی که بسیجی گردان ولی‌عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) بود، به درجه جانبازی از ناحیه چشم و هر دو پا نائل گشت و از آن پس با سختی و مشکلات بسیاری روبرو بود. همسر فداکارش تلاش‌های زیادی کرد تا این درد برای او کمتر شود. رحیم علی‌رغم دشواری‌های زندگی که بر اثر جانبازی به وجود آمده بود، از بیکاری دوری کرد و پس از جانبازی در اداره بنیاد شهید مشغول به کار بود و از او دو پسر و دو دختر به یادگار ماند.

او پس از سال‌ها رنج ناشی از مجروحیت بر اثر عوارض جانبازی در تاریخ پنجم بهمن‌ماه سال 1382 به یاران شهیدش پیوست و پیکرش پاکش را در گلزار شهدای پرندک به خاک سپردند.