در سوم فروردین‌ماه سال 1332 در شهر اراک متولد شد. نامش را حسین گذاشت تا مرید صاحب نامش باشد و به او نامش افتخار کند و در راه مکتب سرخ او قدم بردارد. پدر و مادر نیز بی‌دلیل این نام را بر او نگذاشتند. او را به روش اسلام و مکتب سرخ حسین(علیه السلام) تربیت کردند. به گونه‌ای که با ظلم‌ ستیز کند و در برابر ظالم ایستادگی کند. علوم دینی را فرا گرفت. ذات پاکش از همان روزهای کودکی، او را نماز و روزه و عبادت سوق می‌داد. هر بار که پدر و مادر به نماز می‌ایستادند، او نیز سجاده‌ای پهن می‌کرد و با زبان کودکانه با خدای خویش حرف می‌زد.

حسین قدوسی، در خیابان شهید رجایی اراک زندگی می‌کرد. تحصیلاتش را در یکی از دبستان‌های همان محل آغاز کرد و با همان جدیت و تلاشی که شایسته او بود، درس خواند و دوره ابتدایی را به پایان رساند و به کار و تلاش برای کسب روزی روی آورد. شغلش آزاد بود و روزگار را به خوبی و با توکل بر خدا سپری می‌کرد. دوران انقلاب را به چشم دید. در آن سال‌ها که مردم متحد شده بودند تا به فرمان امام خمینی(قدس سره) شاه را از کشور بیرون کنند، او نیز در صف مبارزان بود و با شعار مرگ بر شاه خواستار رفتن شاه خائن بود. پس از آن، روزهای سخت ویرانگر جنگ از راه رسید و آسمان آبی شهرها، آماجگاه حمله و یورش بعثی‌ها شد و دشمن زبون، دسته‌دسته مردم بی‌گناه را می‌کشت. در بمباران شهر اراک، در دهمین روز از بهمن‌ماه سال 1365 نیز حسین، این سرسپرده مکتب حسین(علیه السلام)، مورد اصابت دشمن قرار گرفت و شهادت رسید. پیکر مطهرش را در کنار همسر شهیدش - فاطمه قدوسی - به خاک سپردند.