شهید علیرضا نوروزی در سومین روز از فروردین‌ماه سال 1341، در دامان پر مهر خانواده‌ای ساده و دین‌باور و سنتی از ساکنان شهرستان اراک، دیده به جهان گشود. مادرش می‌گوید: از کودکی، بچه با ایمان و نمازخوانی بود و خدا را شکر می‌کنم که تقوایش را از خانواده فرا گرفت. پشت خانه ما زمین خاکی بود که با دوستان هم‌سن و سالش برای بازی فوتبال به آنجا می‌رفتند و بازی می‌کردند. به فوتبال بازی علاقه داشت. از همان کودکی در پرتو حسن تربیت و فرهنگ خانواده، به شایستگی‌های معنوی نائل آمد. وی فردی مؤدب، بی‌پیرایه و مخلص بود و برای پدر و مادر خویش احترام و ادب ویژه‌ای قائل بود. تحصیلاتش را در یکی از دبستان‌های شهر اراک آغاز کرد و تا پایان مقطع راهنمایی ادامه داد. چون از لحاظ مالی مشکلاتی داشتیم، دیگر به تحصیلش ادامه نداد و درس را رها کرد و مشغول کار و فعالیت شد. با اعتقادی برآمده از آگاهی و ایمان، برای حفظ و صیانت از ارزش‌ها و شعائر انقلاب و اسلام داوطلبانه به جبهه‌های حق علیه باطل اعزام گردید. بعد از رفتن به مناطق جنگی دو بار به مرخصی آمد و در مرخصی آخر، دو روز بعد از اعزام در کمین ضدانقلاب گرفتار می‌شود و با اصابت تیر به شهادت می‌رسد. ما در خانه بودیم که آمدند و خبر دادند که علیرضا به شهادت رسیده است. پسر دیگرم به سردخانه بیمارستان قدس رفته بود و او را در آنجا دیده و شناسایی کرده بود. ایشان می‌گوید: خودم در زمان خاک‌سپاری او را داخل قبر گذاشتم و به مردم گفتم: کنار بروید، می‌خواهم خودم او را غسل و کفن کنم. با همان بدنی که سه تیر خورده بود و با لباس و پوتینی که بر تن داشت، او را به خاک سپردم. او حدود یازده ماه به عنوان سرباز ژاندارمری در جبهه بود و هنگام درگیری با عناصر گروهک دموکرات در پایگاه قوچان در منطقه بوکان در پنجم خردادماه سال 1361 بر اثر اصابت گلوله به سر و سینه‌اش به شهادت رسید. پیکر مطهر شهید را در زادگاهش به خاک سپردند.