مردی از تبار سروهای همیشه‌سبز ایران‌زمین که در راه آبادی و آزادی ایران گام برداشت. چون سرو راست‌قامت و ایستاده بود و چون کوه با صلابت و مستحکم. با تمام توانش در مقابل دشمن ایستادگی کرد و آنچه که داشت در طبق اخلاص گذاشت تا دشمن نتواند حریم کشورش را پایمال کند. او برای اینکه ایران تا ابد آباد بماند از جان شیرینش گذشت.

شهید غلامعباس علی‌دادی فرزند میرزا تراب در اولین روز از خردادماه در سال 1346 در روستای کارچان از توابع شهرستان اراک، دیده به جهان گشود. روزگار را به خوبی می‌گذراندند. پدرش در روستای کارچان کشاورزی می‌کرد. کارچان هم روستایی بزرگ بود که مردم میهمان‌نواز و ولایت‌مداری داشته و دارد و غلامعباس در این فضای پر از صفا و صمیمیت و یکرنگی و اخلاص روزگار می‌گذراند و بزرگ می‌شد.

تحصیلاتش را در روستا آغاز کرد و تا چهارم ابتدایی ادامه داد. بعد از ترک تحصیل به کارگری مشغول شد. حدود هشت ماه از خدمت سربازی‌اش به عنوان پاسدار وظیفه لشکر 17 علی ‌بن ‌ابی‌طالب(علیهما السلام) می‌گذشت که در منطقه شلمچه در تاریخ بیست‌ و هشتم دی‌ماه سال 1365 در حین عملیات کربلای 5 در بمباران شیمیایی؛ دچار مسمومیت شیمیایی شد و به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در زادگاهش به خاک سپردند.