مجتبی نامی بود که خانواده برایش انتخاب کرده بودند تا یاد و خاطره‌ی غریب مدینه را زنده نگاه دارند، حتی با گذاشتن نامی بر روی فرزندانشان. او را در مسیری تربیت کردند که عاشق اهل‌بیت(علیهم السلام) بود و می‌خواستند تا زندگی کردن را بیاموزد و در مسیری درست زندگی کند. نامش برازنده او بود و به داشتن این نام زیبا هم افتخار می‌کرد. مجتبی در بیست و هشتمین روز از شهریورماه سال 1343 در شهرستان اراک و در خانواده‌ای مذهبی و متدین و اهل دل که صفا و صمیمیت و یکرنگی خاصی داشتند دیده به جهان هستی گشود. روزگارش را در کنار خانواده سپری کرد. پدرش کارگر کارخانه ماشین‌سازی اراک بود و زحمت‌های زیادی هم می‌کشید تا زندگی خوبی را برای فرزندان و خانواده‌اش فراهم سازد. مجتبی همیشه قدردان زحمات پدر و مادرش بود. تحصیلاتش را در یکی از دبستان‌های شهرستان اراک آغاز کرد و در رشته اقتصاد در دبیرستان به پایان رساند. او ورزشکار بود و به طور حرف‌های فعالیت ورزشی می‌کرد. کاراته و دو و میدانی و کوهنوردی جزء برنامه‌ی ورزشی‌اش بود. کاراته را به طور جدی کار می‌کرد و توانسته بود مدال‌ها و احکام ورزشی‌ای هم بگیرد. اعتقاد داشت که عقل سالم در بدن سالم است و او می‌کوشید تا بدنی سالم و ورزیده داشته باشد. زمان خدمتش هم به خاطر ورزیده بودن و سر حال بودن از لحاظ جسمی موفق بود و در مأموریت‌هایی که داشت می‌کوشید تا همیشه داوطلب باشد و کارها را به نحو احسن انجام دهد. در گروه 33 توپخانه‌ی ارتش خدمتش را آغاز کرده بود و از همین طریق هم به جبهه اعزام شد. مجتبی در چهارمین روز از مهرماه سال 1365 در منطقه میرآباد - سردشت هنگام درگیری با گروهک‌های ضدانقلاب به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در گلزار شهدای اراک به خاک سپردند.