چهره مهربان و دوست‌داشتنی‌اش هنوز در خاطره‌هاست او در خانواده‌ای شریف و متدین در بیستم آذرماه سال 1354 در روستای بلاورجان از توابع شهرستان خمین، دیده به جهان گشود و هنوز سیزده‌ساله نشده بود که عاشقانه در مقابله با سربازان بعثی عراق جام شهادت نوشید. محمود تنها سیزده سال داشت که هوای جبهه کرد. شهدا و جانبازان دفاع مقدس را که می‌دید غبطه می‌خورد که چگونه این‌ها دست از خانه و کاشانه می‌کشند و شجاعانه سینه خویش را آماج گلوله‌های متجاوزین می‌سازند. ذهنش هر روز درگیر این فداکاری پاسداران و بسیجیان بود و با خود کلنجار می‌رفت که آیا یک نوجوان سیزده‌ساله را هم به جبهه راه می‌دهند؟ یا باید حتماً مرد شده باشی؟ او آن روز شاید نمی‌دانست مرد بودن و مرد شدن به عددهای ثبت شده در شناسنامه نیست، می‌شود مرد بود و تنها سیزده سال داشت. مرد نوجوان در اوایل سال 1366 لباس بسیج به تن کرد. قامت رعنایش در لباسی که برایش خیلی بزرگ بود می‌درخشید. او از ستاره‌های سرزمین آفتاب بود که ره صدسال را یک شبه رفت و در منطقه سردشت با گلوله‌های با مزدوران عراقی به شهادت رسید. پیکر مطهر نوجوان شهید در زادگاهش تا ابد نشانی از غیرت ایرانیان خواهد بود.