بسم الله الرحمن الرحیم کسانی که در راه خدا شهید شدند مرده نگویید اینان زنده هستند ولی شما نمی‌دانید. درود و سلام بر مهدی موعود(عجل الله تعالی فرجه الشریف) دادرس مسلمانان دنیا و با درود و سلام بر قاعد اعظم، منجی عالم، بر طرف ‌کننده ذلت، امید ملت، یاور مستضعفان، کوبنده مستکبران یعنی خمینی(قدس سره) و با درود فراوان بر تمامی شهدای اسلام وصیت‌نامه را آغاز می‌کنم. اول پدرم بعد از شهادت فرزند خود صبر را پیشه کن و بعد راضی باش به رضای خدا که همیشه بود که همچون پدران شهدا فرزندی تقدیم اسلام کردند و لحظه‌ای به یاد مادرم که فرزندی بزرگ کرد با این شب نخوابی مادرها و حال بر سر مزارم نیست که قطره‌ای اشک بریزد و خدا را شکر کند و تو هم برادرم در مرگ برادرت گریه مکن. تو هم شکر خدای را به جای بیاور و خواهرم هر موقع یاد برادر کرد به او بگو داداش علی رفته جبهه ان‌شاءالله می‌آید. و اما فاطمه جان، مجید، زهرا بعد از پدر، معلم تربیت شما بابابزرگ است. همسرم اجر شما در روز محشر با فاطمه زهرا(علیها السلام) که همچون همسر ظهیر گفتی برای دفاع از قرآن و اسلام بشتاب و تو هم ای هم‌رزم و برادرم و دوستم، خود بهتر می‌دانی که این انقلاب به چه نحوه‌ای به پیروزی رسید. با کشته شدن علی‌اکبر(علیه السلام) و علی‌اصغر(علیه السلام) و حبیب بن مظاهر(علیه السلام) نکند خدای نکرده بی‌تفاوت بنشینی و دنیا را به آخرت ترجیح بدهی و حزن و اندوهی به خود راه ندهید که بگفته قرآن پیروزیم و کفر نابود است. اما ساعت‌های آخر عمر من است. اشک شوق بر گونه‌هایم می‌چکد و با چه عشق علاقه‌ای این وصیت‌نامه را می‌نویسم و هر لحظه یادی از صحرای کربلا در چشمم مجسم می‌شود که عزیز زهرا(علیها السلام) اهل و عیالش دور او را گرفته بودند اما ملت مسلمان ایران از شما می‌خواهم که از امام(قدس سره) امت و دین و قرآن تا آخرین قطره خونتان دست بر ندارید.