حسن، حقگو بود و از حقی که خوب می‌دانست متعلق به مردم این سرزمین است، دفاع می‌کرد. حسن راه را از بیراهه تشخیص داده بود و حق را از باطل مجزا کرده بود. او باید کاری می‌کرد تا نسل خود و نسل‌های آینده نیز به این حقیقت پی ببرند. بار مسئولیت بسیار سنگینی بر شانه‌اش بود، بنابراین تلاشش را می‌کرد تا از عهده این مسئولیت مهم بر آید. او باید راهی را که تشخیص داده بود طی می‌کرد تا به اوج سعادت و افتخار دست یابد، سعادتی ابدی و اخروی که تنها شایسته و برازنده مخلصان درگاه حق است. و شهید حسن حقگو یکی از این دلاورمردان بود که برای رسیدن به معشوق آسمانی خود از زمین دل کند.

شهید والا مقام حسن حقگو دلیرمردی که در راه آزادی و آبادی ایران عزیز، جان شیرین خود را فدا کرد. او در اولین روز از تابستان سال 1329 در اوج گرمای خورشید فروزان در روستای زیبای رادان از توابع شهرستان دلیجان در استان مرکزی دیده به جهان گشود. وی فرزند خانواده‌ای مومن و معتقد بود که احکام دین مبین اسلام را به فرزندان خود نیز آموزش می‌دادند. حسن روزهای خوش کودکی را در این خانواده صمیمی‌ پشت سر گذاشت و در سن هفت سالگی وارد دبستان شد. او تا سال ششم ابتدایی درس خواند و پس از آن ادامه تحصیل نداد. او پس از فراغت از تحصیل برای کمک به اعضای خانواده و مشارکت در امور مالی خانه وارد عرصه کار شد تا گوشه‌ای از بار زندگی را به دوش بکشد و باری از دوش پدر و مادر بردارد. این مسئولیت‌پذیری و این غیرت همیشه در وجودش دیده می‌شد و تلاش می‌کرد به نحوی زندگی کند تا هر کاری از دستش ساخته است برای دیگران هم انجام دهد. همین مرام و معرفت او را در نظر همه بسیار عزیز و گرامی‌ کرده بود. کارگری ساده که مهربانی در وجودش موج می‌زد و با همه خوش رفتار بود. زحمت زیادی می‌کشید اما نان حلالی بر سفره می‌نشاند و همین برایش کافی بود تا راه درست زندگی را بشناسد. او در جوانی ازدواج کرد و تشکیل خانواده داد. همسری مهربان و پدری دلسوز بود که همه هم و غمش تربیت دینی و اخلاقی فرزندان بود. شهید حسن حقگو در زمان جنگ تحمیلی برای دفاع از ایران اسلامی‌ پا به عرصه نبرد گذاشت و مدتی را در معیت لشکر 7 ولی‌عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در جبهه بود تا این که در سوم فروردین ماه سال 1361 در غرب شوش طی عملیات فتح المبین به درجه رفیع شهادت نائل آمد و روحش آسمانی شد و جسم مطهرش در بهشت زهرای تهران آرام گرفت.