به نام خداوند بخشنده مهربان، پدر و مادر عزیزم، حال ما در چادر سپاه نشسته‌ایم و چند ساعت پیش به ما گفتند: می‌خواهیم برای حمله بزرگی اعزام شویم و چون هر مسلمان باید وصیت‌نامه‌ای داشته باشد، من این را به عنوان یک وصیت‌نامه می‌نویسم و چون از نظر مالی چیزی ندارم که وصیت کنم؛ پس چیزی در این رابطه نمی‌نویسم و این جمله را باید بگویم که شهادت برای من بزرگ‌ترین افتخار است. شما باید بدانید که نباید برای من خیلی ختم بگیرید؛ چون من فکر نمی‌کنم که آن‌قدر ارزش داشته باشم. باید خداحافظی کنم. خدا یار و نگهدارتان باشد. می‌بخشید که خیلی بد خط و کم و کوچک نوشتم. به فکر و به منتظر شهادت هستم که اوج حرکت انسان است. من به فدای امام خمینی(قدس سره)، من به فدای حزب‌الله.

خاطره:

 بسیار پسر خوب و دلسوز و مهربانی بود و از بچگی به نماز علاقه داشت و در مدرسه نیز دانش‌آموز موفقی بود و حاضر نبود حتی دو تا مداد داشته باشد و تا یکی تمام نمی‌شد دومی را دست نمی‌گرفت. کتاب‌های او مرتب بود و می‌گفت: این‌ها نیز حرف می‌زنند و روز قیامت باید جواب این‌ها را هم بدهیم. حرف‌هایی که می‌زد از یک محصل بزرگ‌تر بود و از عقل یک بچه بزرگ‌تر بود و همیشه می‌گفت: درختان نیز حمد خدا را می‌گویند؛ پس چرا ما بنده‌های خاکی در راه عبادت خدا سست هستیم.

خاطره:

احمد از سن چهارده سالگی که همه بچه‌ها در فکر بازی و سرگرمی بودند، به فکر دستگیری از مستمندان و کارهای نیکو برای فامیل‌ها و آشنایان بود. او به این کار افتخار می‌کرد. از خصوصیات دیگر او خوش‌اخلاقی و شوخ‌طبعی او بود. با همه دوستان که پیرو امام((قدس سره) بودند، همکاری لازم را انجام می‌داد. او برای پدر و مادر خودش احترام قائل بود و به آن‌ها کمک می‌کرد. قبل از انقلاب در کلیه راهپیمایی‌ها و تظاهرات اراک و تهران شرکت می‌کرد و بارها در اثر درگیری با افراد گارد شهربانی مجروح می‌شد و مدتی پلیس و افراد ساواک برای دستگیری او تلاش می‌کردند و ما ناچار او را مخفیانه به دزفول نزد دامادمان، فرستادیم و با پسرعمه خود که در آنجا زندگی می‌کرد، راهپیمایی‌ها و تظاهرات را ادامه می‌داد که باز هم در دزفول تحت تعقیب قرار گرفت و به اراک برگشت. در خیابان‌ها مشغول آتش زدن لاستیک و شعار دادن بر ضد رژیم بود تا اینکه فهمید امام خمینی(قدس سره) به ایران می‌آیند. وقتی این خبر را شنید، به تهران رفت تا بتواند چهره نورانی و مبارک امام(قدس سره) امت را زیارت کند و بعد از چند روز به اراک بازگشت.