عجب از ما واماندگان زمین‌گیر که در جست و جوی شهدا به قبرستان می‌آییم. این خود دلیلی است بر آن که از حقیقت عالم هیچ نمی‌دانیم. مرده آن است که نصیبی از حیات طیبه‌ی شهدا ندارد و اگر چنین است از ما مرده‌تر کیست. شهدا شاهد بر باطن و شاهد بر حقیقت عالمند و هم آنانند که به دیگران حیات می‌بخشند. پس به راستی این عجیب نیست که واماندگان در جست و جوی شهدا به قبرستان می‌آییم.

شهید علیرضا منصوری گواری در نهمین روز از خردادماه سال 1324 در روستای گوار از توابع شهرستان اراک و در خانواده‌ای مذهبی و متدین و روستایی که کشاورزی و دامداری می‌کردند و زندگی‌شان را از این طریق می‌گذرانند، دیده به جهان هستی گشود. دوران کودکی‌اش که به پایان رسید به عنوان کشاورز مشغول به کار و فعالیت شد. اخلاق حسنه‌ای داشت و با این اخلاق در چشم همه‌ی مردم روستا و اقوامش جای باز کرده بود و می‌خواست تا زندگی در کنار هم و بودنشان در کنار هم به درد یکدیگر بخورد. در جوانی ازدواج کرد و زندگی مشترکی را ساخت تا زمانی که مبارزات علیه شاه قوت گرفت. از روستا به شهر می‌آمد و اعلامیه‌های حضرت امام(قدس سره) را به روستا می‌برد و در بین مردم روستا پخش می‌کرد.

جنگ که آغاز شد بدون هیچ‌گونه چشم‌داشتی به فرمان پیر و مرادش امام خمینی(قدس سره) لبیک گفت و به عنوان عضو ستاد بازسازی مناطق جنگی جهاد سازندگی استان مرکزی به مناطق جنگی رفت تا به مردم جنگ‌زده خدمت کند که در نوزدهمین روز از آذرماه سال 1364 در منطقه هویزه در بمباران هوایی به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در گلزار شهدای روستای گوار به خاک سپردند.