نامه شهید:

بسم رب الشهدا و الصدیقین

به نام آن که جان آفرید و به نام آنکه حق و باطل را برای بندگانش تداعی کرد و به بندگانش راه حق را نشان داد و آن‌ها را به راه راست هدایت کرد. در صورتی که ما انسان‌ها بخواهیم به طریق درست حرکت کنیم آن‌هایی که در راه شیطان قرار می‌گیرند هلاک می‌نماید. جانم به فدای امام حسین(علیه السلام) و یاران با وفایش که همگی راه حق را انتخاب کردند و تا آخر در راه خدا ایستادگی کردند و جان خود را فدا کردند و جانم فدای رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی(قدس سره) که حسین(علیه السلام) وار انقلاب کرد و دست ما جوانان را گرفت و به راه امام حسین(علیه السلام) هدایت کرد چون که ما سنگرنشینان جبهه‌های حق هر وقت بالای سر شهیدی می‌رویم که در حال جان دادن است، می‌گوید: صورت مرا رو به کربلای امام حسین(علیه السلام) بچرخانید تا امامم را ببینم و جان بدهم و من هم به دوستانم و هم‌سنگرانم سفارش کرده‌ام که اگر من هم شهید شدم چنین کاری کنند تا من هم به علی‌اکبر(علیه السلام) بگویم که مثل تو تا آخر ایستاده‌ام و امامم را تنها نگذاشته‌ام و با دشمن کشورمان ایران مبارزه کردم و اگر شهید شدم به پدر و مادرم سفارش کنید که با یاد کردن زینب کبری(علیها السلام) صبوری را پیشه کنند و به دشمن بفهمانند که ما از شهادت نمی‌ترسیم و شهادت را یک هدیه از خداوند بزرگ می‌دانیم و به برادران و خواهرانم بگویید که همواره یار و یاور پدر و مادرم باشند و آن‌ها هم صبوری پیشه کنند و راه شهدا را ادامه دهند و از همه اقوام دوستان و آشنایان و پدر و مادرم حلالیت می‌طلبم و همه را به خداوند بزرگ می‌سپارم چون بر من گواه است که شهادت نصیبم خواهد شد.

 با تشکر، سید مجتبی موسایی 12/6/1366.

خاطره:

ایشان پسری فوق‌العاده مؤمن و با تقوا و در کارهای خیر پیش‌قدم بودند. هیچ موقع کاری نمی‌کرد که من و پدرش از دستش ناراحت شوم. در امام‌زاده ورچه دوران دبستان را گذراند بعد از ترک تحصیل به جوشکاری می‌پرداخت.[1]

1. مادر شهید.