بسم الله الرحمن الرحیم

( وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏‌اند مرده مپندار بلكه زنده‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌‏شوند.

..... با درود و سالم برخاسته از دل بر امام امت نایب بر حق امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و رهبر کبیر انقلاب و بنیان‌گذار جمهوری پر شکوه اسلامی ایران و با درود و سلام بر پدر و مادر مهربان که برای پرورش من (نه آموزش من) بسیار زحمت‌ کشیده‌اند و با سلام و درود بر برادران و خواهران و تمامی اقوام و دوستان و همچنین با آرزوی توفیق برای همه وصیت‌نامه خویش را من نگارم.

ای پدر و مادر و ای خواهران و برادران مهربان و ای انصار دین الله و امت قهرمان حزب‌الله و ای یاوران واقعی حسین(علیه السلام) زمان که همواره می‌خروشد، بر علیه استکبار جهانی در تمامی ابعادش و ای پیروان راستین قرآن و اسلام همواره هر کس در زندگی خویش آرزویی دارد و کلاً زندگی آدمی بر محور آرزوها می‌چرخد و آدمی همواره در پی گمشده‌ای است که کمبودهایش را جبران نموده و حیات و وجود معنوی و مادی‌اش را اشباع کند. هر فرد از افراد جامعه به نحوی از انحا زندگی کرده و به گونه‌هایی متفاوت می‌میرند.

در اینجا دو مسئله عمده مطرح است 1 – زندگی. 2 – مرگ.

و آنچه که در این بین مهم است چگونه زیستن و چگونه مردن است. حسین(علیه السلام) روح و جسمی تهذیب و تزکیه شده که لقب ثارالله گرفته و دست رد بر سینه عالم پست مادی و پر معصیت زده. آن‌گونه زیستن کجا و همچون یزید به زندگی حیوانی و حیات پست مادی توأم با عیش و نوش ظلم و ستم و شکنجه و بی‌عدالتی و احتکار و کلاشی پرداختن کجا، ما با فتنه‌گر می‌جنگیم و شهادت را می‌پذیریم ولی هرگز به ذلت و خواری که از طرف شیطان بزرگ آمریکا و ایادی مزدورش همچون صدام یزید تحمیل می‌شود، تن در نمی‌دهیم و افتخار می‌کنیم به این‌گونه زیستن‌ها زیرا که ما پیرو ثارالله ایم و همواره پیام هیهات من الذله حضرت امام حسین(علیه السلام) را با دل و جان پذیرا بوده و این پیام را بر زبان خویش زمزمه می‌کنیم و بر خصم زبون حمله می‌بریم.

امیدوارم که شهادت من جوشش و حرکتی در شما و خانواده و قومان و خویشان به وجود بیاورد و رها شوید از مطلوبتان (روغن - برنج - گوشت - نفت و...).

امیدوارم که حلالم کنید به این که نتوانستم فرزند لایق و شایسته‌ای برای اسلام و شما باشم و تنها خواهشی که از شما دارم این است که رهبر کبیر انقلاب اسلامی امام(قدس سره) عزیز امتمان را بشناسید و تنهایش نگذارید و بشناسید و احترام کنید روحانیت را، زیرا که روحانیون پاسداران اصیل اسلام عزیز هستند، و پیروی کنید از آن‌ها زیرا که پیروی از آن‌ها پیروی از اسلام است.

و اما چند وصیت:

1 - به کسی از لحاظ پول و غیره بدهکار نیستم و اگر چنانچه از کسی طلبکار هستم، حلالش کنید.

2 - به ضعیفان انفاق کنید و از بهترین‌ها هم انفاق کنید، زیرا که انفاقتان برای خداست.

3 - در هر لحظه‌ای که از زندگی برای شما میسر است به بی‌سوادان سواد بیاموزید زیرا که (مداد العلما افضل من دما الشهدا).

4 - مقداری کتاب و نوار دارم که آن‌ها را هم در اختیار برادران و خواهران و برادرزاده‌ها و خواهرزاده‌ها و دوستان قرار دهید تا استفاده کنند.

5 - ای پدر و ای مادر و ای خواهران و برادران، فرزندانتان را دریابید و طبق ضوابط انقلابی اسلام آن‌ها را تربیت نمائید. همچون دوست با آن‌ها معاشرت نمایید. تعصبات، مسن و خردسال و جوان بودن را کنار بگذارید و به اندیشه فرزندانتان توجه نمائید. زیرا که من در این باب بسیار رنج کشیدم. و امیدوارم که عوارض ناگوار این‌گونه تعصبات شامل حال نسل‌های آینده نشود.

6 - مرا در بهشت‌زهرا در کنار شهیدان ارزشمند انقلاب اسلامی دفن نمائید.

7 - خبر شهادت مرا به اطلاع خانواده آقای نادری نیز برسانید.

8 - آخرین وصیتم این است که قسمتان می‌دهم به خدایی که می‌پرستید او را، امام(قدس سره) عزیزمان، آن اسطوره مقاومت را دعا کنید و از همین حالا سعی کنید که نایب بر حق امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) را بشناسید و از او تقلید کنید.

9 - برای شهادت من گریه نکنید.

1. سوره آل عمران، 169.