بسمه‌تعالی

در پهنه دشت سراسر خشک و بی آب و علف، رزمندگانی سراپا شور عهد بستند که دور ایران را که به گفته امام(قدس سره) امت، یک موجود الهی است، را خندقی بکنند و این خندق را از خون لبریز سازند تا دشمن به هنگام ورودش به خاک سرزمین الهی‌مان در خونمان غرق شود و من هم برای تجدید این پیمان و همگام شدن با برادرانم و به فرمان روح خدا و یاور مستضعفان رهسپار این دیار گشتم و بر آن شدم تا من هم مانند تمام شهدای این سرزمین خون خودم را در این خندق بریزم شاید اهدای این خون پشتیبانی باشد جهت بخشودگی گناهانم در این دنیای مادی.

و خدا نظر لطفی کند چرا که خدا اراده کرده است که.... مستضعفان وارث زمین شوند. سعادت آخرت و زندگی جاوید را که وعده خدای قادر و متعال است بر سعادت زودگذر و دنیای مادی نفروشید که به همان خدای قادر متعال ضرر کرده‌اید.

پدر و مادر عزیزم اگر خوبی یا بدی از ما دیدید، ما را حلال کنید و تو ای مادر، کسی که در راه خدا من را بزرگ کردی تا در راه خدا نبرد کنم و الان همان لحظه رسیده که در راه خدا نبرد کنم و تو ای پدر تو که با تمام زحمات من را بزرگ کردی، باید من را ببخشی و اگر من گاهی اوقات به تو حرف نا مربوطی زده‌ام، باید مرا ببخشید و ضمناً از قول من از تمام دوستان حلالیت بطلبید و از طرف من از تمامی داداش‌هایم و خواهرم حلالیت بطلبید و پدر و مادر عزیزم ناراحت من نباشید و اگر شهید شدم گریه و زاری نکنید بلکه خوشحال باشید و فقط امام(قدس سره) را دعا کنید.

والسلام.

( وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏‌اند مرده مپندار بلكه زنده‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌‏شوند.

1. سوره آل عمران، 169.