جبهه‌های غرب و جنوب ایران گوی سعادت را از دیگر سرزمین‌ها ربودند و آغوش آرزومند خویش را برای در برگرفتن بزرگ‌مردان سرخ جامه گشود. ایران را مرز پر گهر می‌خوانند و جز این سزاوار نیست، چرا که در جای جای این خاک عزیز، پرستوهای خونین بالی خفته‌اند که حضور یکایکشان شرف و آبروی این دیار را بس است. پرستوهایی که در زمان‌هایی مشخص برای رسیدن به معبود بال گشودند و از سر اخلاص پر کشیدند. البته بودند پرنده‌های خونین بالی که در تهاجم ناجوانمردانه دشمن به مناطق مسکونی به عزت جانبازی دست یافتند.

شهید سید خلیل‌الله مهاجرانی از همین شهیدان است که سال‌ها در انتظار وصل به دوستانش ماند تا روح بلند و ملکوتی‌اش به آن‌ها پیوست. او در سال 1338 در شهرستان اراک و کوی علوی در خانواده‌ای مذهبی و مومن و انقلابی که عاشق و شیفته‌ی اهل‌بیت(علیهم السلام) بودند دیده به جهان هستی گشود. عاشق بود و عاشقی کردن را دوست داشت و برای زندگی دنیایی برنامه داشت تا به آخرت بیندیشد و به لقاء‌الله برسد. پسری آرام و دوست‌داشتنی بود که با آمدنش به این کره‌ی خاکی خنده بر لب‌های خانواده آورد و با شنیدن اذان و اقامه لبیک گوی اسلام و این آیین مهربانی و مسلمانی شد و در مسیر اولیاء و شهدا قرار گرفت. زندگی خوبی داشت و البته پرفراز و نشیب ولی در همین زندگی زیبایی که داشت عاشقانه و آگاهانه راه را انتخاب می‌کرد و به پیش می‌برد. سید خلیل از خاندان ارادت و سیادت به اهل‌بیت(علیهم السلام) بود و همین عشق و ارادتش از او آدمی عاشق به دین و اهل‌بیت(علیهم السلام) ساخته بود. او در بمباران هوایی زادگاهش در بیست و چهارم دی‌ماه سال 1365 به شدت مجروح شد و پس از تحمل سال‌ها درد و رنج در بیست و هشتم آذرماه سال 1377 در شهرستان اراک به شهادت رسید و در گلزار شهدای این شهرستان به خاک سپرده شد.