بسیار با خدا بود و همیشه نمازش را اول وقت می‌خواند. سوادش در حد خواندن و نوشتن بود و تنها چیزی که به همراه داشت، یک جلد قرآن مجید بود و می‌گفت: این قرآن یار و یاور من است.

وقتی که انقلاب شد، برای مسلمانان دعا می‌کرد و اعلامیه‌های امام خمینی(قدس سره) را از شهر می‌گرفت و در روستا پخش می‌کرد و در تظاهرات شرکت می‌کرد.

جنگ که شروع شد، می‌گفت: من اولین کسی هستم که در جنگ شرکت می‌کنم. من تشنه‌ی شهادت در راه اسلام هستم و جان خودم را برای اسلام فدا می‌کنم.

برای مرحله اول پنج ماه در جبهه ماند و یک بار ترکش خورد، ولی به خانه بر نگشت و برای بار دوم به مدت سه ماه که رفت، در دهم اسفندماه سال 1364 در فاو عراق به شهادت رسید.

فرزند شهید می‌گوید:

او بسیجی گردان روح‌الله(قدس سره) بود. بعد از یک ماه و نیم که او به جبهه رفته بود، برگشت و برای شش روز به خانه آمد. وقتی که آمد، بعدازظهر همان روز به خانه تمام اقوام و خویشان رفت و به آن‌ها سر زد و با تمام آن‌ها برای آخرین بار خداحافظی کرد.

کلاس دوم ابتدایی بودم که پدرم به جبهه رفت، ما همیشه دل‌تنگ پدر بودیم و برایش نامه می‌نوشتیم و از آنجایی که نمی‌توانستم با خط خودم برایش نامه بنویسم، به خواهر بزرگ‌ترم می‌گفتم و او هم از زبان من می‌نوشت، همیشه دلم می‌خواست خودم می‌نوشتم.

ساعت هفت و نیم صبح بود که از خانه خارج شدم و به سوی مدرسه حرکت کردم کمی از خانه دور شدم که مینی‌بوسی که معلم‌ها را از شهر به روستا می‌آورد، آمد و اول روستا نگه داشت. من به داخل مینی‌بوس نگاه می‌کردم تا ببینم آیا معلممان آمده یا نه که ناگهان چشمم به پدرم افتاد که به من نگاه می‌کند و می‌خندد. دیگه نماندم تا پیاده شوم و به سوی خانه دویدم تا مژده آمدن پدر را به خانواده بدهم. بعد از در جریان قرار دادن خانواده‌ام دوباره برگشتم. پدرم داشت با چند تن از اهالی روستا سلام و احوالپرسی می‌کرد وقتی دوباره دیدمش دیگر نتوانستم از گریه‌ام جلوگیری کنم و همان‌طور که گریه می‌کردم در آغوش گرم و مردانه‌اش مرا جای داد و بوسید کمی که آرام شدم. از پدرم دور شدم و سر تا پای را برانداز کردم. در لباس بسیجی و با ریش بلند ابهت دیگری پیدا کرده بود. هیچ‌وقت آن لحظه را از یاد نمی‌برم. نگاهش سرشار از محبت پدرانه بود. دست محبتی بر سرم کشید و به من اطمینان داد چند روزی مرخصی دارد و در کنارمان است و مرا راهی مدرسه کرد.

 بر سنگ مزارش در زادگاهش (روستای دانیان) نوشته شده:

بسیجی شهید غلامعباس مهرابی، متولد 3/11/1311.

شهادت: 10/12/1364 فاو.

هنوز یک سال از شهادتش نگذشته بود که فرزندش - غلامحسن - نیز در شلمچه به شهادت رسید.