مردی دیگر از زمره شیرمردان ایران‌زمین که در زمان جنگ تحمیلی در جبهه‌های حق حاضر بودند و حتی پس از آن هم به دلیل اقتضای وضع موجود به مناطق جنگی سفر کرده و در راستای پاک‌سازی آن کوشیدند. کسانی که از جانب خداوند برگزیده شده بودند تا به آنچه که نهایت سعادت آدمی برسند و مرگ با عزت نصیبشان شود. آنان که تقدیر الهی برایشان این‌گونه رقم زده بود که در دفاع و آزادی از ایران و مردمش بکوشند هرچند این کوشش به بهای جان شیرینشان تمام شود. شهید والامقام سید علی میر، سید دوست‌داشتنی که تکیه بر جدش رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) داشت و بنا بر ارادتی که به مولا علی(علیه السلام) داشتند او را علی نام نهادند. فرزند آخر خانواده‌ای بود که به لطف خداوند دارای نه فرزند بودند و نور چشمی خواهران و برادرانی که بسیار دوستش داشتند. سید علی در بیست و چهارم شهریورماه سال 1347 در شهر زیبای شازند به دنیا آمد. درسش را تا مقطع دیپلم ادامه داد. روزها سپری شدند و سید علی به جوانی برومند و رشید تبدیل شد که لباس سربازی برازنده قامتش شده بود و نشان از غیرت و مردانگی داشت که در وجودش جاری بود. جنگ تحمیلی تمام شده بود اما یادگاری‌های جنگ در مناطق مختلف ایران بخصوص در جنوب کشور و کردستان باقی مانده بود. همه می‌دانستند که آثار دشمن باید به سرعت از این خاک پاک بشود. و این وظیفه خطیر تنها از مردان خدا بر می‌آمد و شایسته آن‌ها بود. یکی از این مردان سید علی میر بود. او گروهبان وظیفه در لشکر 16 زرهی قزوین بود و پس از مدتی زمانی که تنها دوازده روز از بهار سال 1371 می‌گذشت در منطقه مین‌گذاری شده در زمان جنگ تحمیلی به دلیل انفجار مین و ترکش‌هایی که به بدنش اصابت کرد در تپه شهدای میمک به جمع شهدای این سرزمین ملحق شد. پیکر مطهر شهید در زادگاهش به خاک سپرده شد